Μία η Άντζελα και μία εγώ...

   ...με τα περίεργα come back μας. Πέρασαν σχεδόν 6 μήνες από την τελευταία μου ανάρτηση και δεν θα μπω καν στη διαδικασία να ζητησω συγγνώμη γιατί το λίγοτερο έχω καταντήσει γραφική. Ούτε θα σας πω πόσο άλλαξε η ζωή μου αυτον τον τελευταίο μισό χρόνο γιατί θα διαβάζετε 20 χρόνια για κάτι που στην τελική δεν σας νοιάζει και καθόλου. 
    Ολα αλλάζουν τελικά. Και τον τελευταίο καιρό ανακαλύπτω πόσο πολύ μ αρέσουν οι αλλαγές και τα απρόοπτα. Και πόσο τυχερή είμαι (και θα είμαι στο μέλλον αν δεήσει ο άνωβης) που έχω γύρω μου ανθρώπους που με εκπλήσουν καθημερινά, ακόμα και δυσάρεστα, και κάνουν αυτήν την ανιαρή καθημερινότητα να αποκτά "κάτι". Ναι τσιτσινάκια μου προτιμώ τις δυσάρεστες εκπλήξεις από μία ζωή και μια ρουτίνα χωρίς εκπλήξεις και θυμώνω με τον εαυτό μου που πολλάκι το προηγούμενο διάστημα χρησιμοποίησε (πόσο μάλλον πίστεψε) το αγγλικό (ποτέ δε χώνεψα τους συννεφιασμένους άγγλους) "no news good news". Όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενες αναρτήσες είμαστε όλοι λίγο πολύ drama queens οπότε από την παντελή αδράνεια (πολλές φορές και ευτυχία) προτιμούμε ή έστω επιζητούμε λίγο τη μίρλα τη μιζέρια.
    Και αυτό το καταλαβαίνω τώρα στην κατάσταση που βρισκόμαστε πανελληνίως, παγκοσμίως κοκ. Λεφτά, ΛΕΦΤΑ, Λ Ε Φ Τ Α......Μόνο γκρίνια για λεφτά και υλικά αγαθά. Οκ μάθαμε να ζούμε στα πολλά και τώρα μας κακοφαίνεται.Και μιλάω για τη μεσαία τάξη που έχει αυτή τη στιγμή την δυνατοτητα να διαβάζει αυτην την ανάρτηση και να έχει λογοριασμό στο google για να μπορεί να το κάνει αυτό και υπολογιστή για να το κάνει αυτό....Σοβαρά τώρα;;;; Έχετε υπολογιστή, ίντερνετ, σπίτι, ρεύμα κλπ κλπ. Κοιτάξτε επιτέλους γύρω σας και δείτε πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που δεν έχουν όλα αυτά... Και εντάξει δεν μιλάω για τον υπολογιστή και το ίντερνετ. Μιλάω για φαί, σπίτι, ρεύμα...Σταματήστε να γκρινιάζετε και κοιτάξτε πόσο τυχεροί είστε που έχετε όσα έχετε (και δεν μιλάω μόνο για τα υλικά αγαθά). Και τότε θα αρχίσουν όλα. Αν καταλάβουμε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε αυτά τα όποια έχουμε θα κοιτάξουμε και λίγο δίπλα μας σ αυτούς που είναι σαν μακράν χειρότερη μοίρα από τη δική μας.
    Ας γίνουμε λίγο άνθρωποι. Όχι μόνο ως προς το φιλανθρωπικό τομέα αλλά γενικά. Και όχι μόνο για τους άλλους. Αλλά και για εμάς. Πόσο καλύτερος θα ήταν αυτός ο κόσμος αν είχαμε όλοι χαμόγελα. Όχι μόνο οπτικά αλλά και ουσιαστικά. Και όταν θα γίνω βασίλισα του κόσμου θα σας δώσω στον καθένα από ένα εκατομμύριο να δείτε που πάλι δεν θα σας είναι αρκετό.
    Και κάπου εδώ τελείωνει-βασικά αρχιζει- το παραλήρρημα σκέψεων ενός εξαμήνου. Υπόσχομαι στην ιστολογιακή δεοντολογία και ηθική μου ότι εμφανίζομαι πιο συχνά.

Μέχρι τότε

τα πάντα ανοιχτά!!!