Το ξέρω πως είμαι απαράδεκτη και πως είχα υποσχεθεί να μην ξαναχαθώ από από προσώπου γης αλλά τα επίπεδα γκαντεμίνης μου το τελευταίο καιρό έχουν ανέβει επικίνδυνα με αποτέλεσμα εκτός από τα χίλια μύρια όσα έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό, ο υπολογιστής μου, διψασμένος για καφεινή, να λουστεί με μια ωραιότατη κούπα καφέ, να λειτουργεί μεν αλλά να μην επικοινωνεί καθόλου με την πραγματικότητα το πληκτρολόγιο. Αυτό σημαίνει ότι μέχρι να το αποκρυπτογραφήσω θα κάνω αραιές αναρτήσεις και από δανεικό λάπτοπ (γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ).
Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα όπως καταλάβατε δεν πάνε και πολύ καλά, και δεν μιλάω μόνο για μένα αγαπητά τσιτσίνια (καλά εμένα μου έχει γα...γκουχου ο Δίας δεν το συζητώ) γενικά βλέπω ανθρώπους γύρω μου να προσπαθούν να τα βάλουν με τα πάμπολα προβλήματά τους. Στην αρχή λέω, οκ είναι ανάδρομος ο Ερμής θα περάσει, τώρα η αλήθεια είναι πως έχω αρχίσει λίγο να τρομάζω. Ντάξει μην φανταστείτε ότι έχει συμβεί κατι συνταρακτικό απλά πολλά μικρά που σου τσακίζουν τα νεύρα. Σας φαίνομαι υπερβολική; Πως θα σας φαινόταν αν μία μέρα ξυπνάγατε αργοπορημένοι το πρωί, φτιάχνατε καφέ απότυχημένο τον οποίο βάζατε σε θερμός γιατί δεν προλάβατε να πιείτε σπίτι, λίγο πριν μπείτε στη δουλειά χυνόταν πάνω σας τη μοναδική μέρα που αποφασίσατε να βάλετε την μοναδική άσπρη μπλούζα που έχετε (γιατί προτιμάτε τα σκούρα χρώματα), η δουλειά δεν πήγαινε καλά, βλέπατε το λεωφορείο να περνάει μπροστά από τα μάτια σας χωρίς να σταματάει ενώ η μητέρα σας βιάζεται να πάτε για δουλειές που δεν μπορούν να περιμένουν, πηγαίνατε σπίτι όπου συνειδητοποιούσατε ότι δεν έχει φαί να φάτε, ενώ όταν το απόγευμα κάνατε μια απόπειρα να ξεκουραστείτε σας παίρνει τηλ η κολλητή σας να σας πει ότι χώρησε, ο κολλητός σας να σας πει ότι κοπήκατε σε ακόμα ένα μάθημα του εξαμήνου, ο μπαμπάς σας να σας πει ότι τη δουλειά που θέλατε στο σπίτι δεν μπορεί να την κάνει γιατί πνίγεται στη δουλειά και η αδερφή σας να σας πει ότι δεν την πληρώσανε τελικά οπότε τα λεφτά που σας χρώσταγε εν ολίγοις κλάφτε τα.Τέλος το πρωί ξυπνάς με 38 πυρετό και μία ιωση από το πουθενά. Μόλις σας περιέγραψα μια τυπική μέρα του τελευταίου μήνα. Οκ μπορεί να μην γίνονται κάθε μέρα τα ίδια γεγονότα αλλά σας έδωσα νομίζω μια σαφή εικόνα του τι συμβαίνει και σε ποιο βαθμό κάθε μέρα.
Και καλά στην αρχή λέω έχω πολλούς εχθρούς οκ! Μια κατάρα να έριξε ο καθένας πάει η υπόλοιπη ζωή μου θα είναι σκατά αλλά τι να κάνεις θα το συνηθίσω. Δεν είναι αυτό! Τον τελευταίο καιρό βλέπω ανθρώπους γύρω μου που έχουν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Δεν προλαβαίνουν να λύσουν το ένα πρόβλημα και τσουπ να το άλλο. Τι να πεις? Εγώ συνήθισα πια και απλά γελάω με την γκαντεμιά μου.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οπλιστούμε με υπομονή και να δούμε λίγο έξω που μπαίνει η άνοιξη και να χαμογελάσουμε μπας και μας χαμογελάσει η τύχη. Βρε μπας και φταίμε εμείς για την ατυχία μας?
Υ.Γ. Σήμερα είδα την πρώτη πεταλούδα του χρόνου
Ελπίζω να τα πούμε σύντομα
Μέχρι τότε μην ξεχνάτε
Τα πάντα ανοιχτά
