Πέρασε ο καιρός, ήρθαν οι μέρες, έφυγαν, ξαναήρθαν και τούμπαλιν. Μα τι κατάσταση είναι αυτή; Ποια σατανική συμφωνία έχει κάνει ο χρόνος με το διάβολο και περνάει τόσο γρήγορα ο άτιμος; Δεν θα σας πω για τη ζωή μου όχι μόνο γιατί δεν συνέβη σχεδό τίποτα συνταρακτικό (μπορώ να πω πως πλέον βουλιάζω στους καρπούς των ευχών μου για λίγη ηρεμία...αλλά βαρεμάρα ρε παιδιά...είμαι ιχθύς πανάθεμά με...τι την θέλω την ηρεμία;) αλλά γιατί το τι έγινε στη ζωή ενός μόνο ατόμου πάνω στον αχανή πλανήτη μας δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ναι κυρίες και κύριοι είναι η συνταρακτική αυτή στι στιγμή στη ζωή του ατόμου που αναθεωρείς, διαλογίζεσαι, σκέφτεσαι και καταλαβαίνεις αφενός ότι δεν είσαι μόνο εσύ ένα γαιδούρι με σαμάρι φορτωμένο με χίλια δυο αλλά και ότι αυτή η πρώτη συνειδητοποίηση σε κάνει να ελπίζεις έστω σε λίγη κατανόηση. Αναθεωρώ λοιπόν μαζί με τον τρόπο σκέψης μου και το στυλ αυτού εδώ του blog, και επειδή είμαστε έλληνες ωρέ αναφέρομαι στην θεματολογία. Μην φανταστείτε καμία συνταρακτική αλλάγη -πάλι ο,τι μου κατέβει θα γράφω- αλλά έτσι ρε παιδί μου για να γίνει λίγος ντώρος γύρω από το blog μου.
Σε αυτή την πρώτη αναρτηση-αλλαγή θα αναλύσω το θέμα της υπερβολικής -σουηδικής θα έλεγα άνεσης- που πουλάμε κάθε μέρα γύρω μας.
Είμαστε άνθρωποι με αισθήματα με κακές στιγμές και με προβλήματα (που λέει και ο φίλτατος φιλόλογος ραψωδός). Έχουμε συμπάθειες, αντιπάθειες, ερωτευόμαστε, βαριόμαστε, αγαπάμε, μισούμε και όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά. Για κάποιον όμως ακατανόητο, ανεξήγητο, εξωγήινο, "μα τον Άνωβη" λόγο επιλέγουμε πλείστων των φορών να κρύβουμε όλα αυτά τα συναισθήματα πίσω απο μια καλά καμουφλαρισμένη από δήθεν ευγένεια απάθεια. Γιατί φοβόμαστε να πούμε "σε θέλω". "σ' αγαπάω", "φοβάμαι", "βαρέθηκα", "σε μισώ", και απλά έχουμε όλοι ένα μόνιμο μηδείασμα και μια ηλίθια ευγένει του στυλ " αεροσυνοδός που παίρνω ψίχολα, έχω χίλια δυο στο κεφάλι μου, θέλω να πάω σπίτι μου, αλλά γεμάτη χαμόγελο σε ρωτάω "tea or coffie" ενω στην πραγματικότητα θέλω να σου πω πήγαινε πίσω από την κουρτίνα και φέρε και σε μένα ένα". Δηλαδή τι; Γιατί το κάνουμε αυτό;
Και θα μου απαντήσουν κάποιοι "κι άμα πληγώσουμε κάποιον;". Ε λοιπόν ακούστε κάτι που μπορεί να το καούτε πρώτη φορά. Πάνω στον πλανήτη ζουν τρεισεκατομμύρια άνθρωποι που σκέφτονται με
διαφορετικό τρόπο ο κάθε ένας. Οι σκέψεις μας, οι πράξεις μας, τα συναισθήματα μας και οι επιλογές μας είναι απόλυτα λογικό να αρέσουν σε κάποιους και να μην αρέσουν σε κάποιους άλλους. Στο κάτω κάτω με το να μην εκφραζόμαστε πλήρως σίγουρα πληγώνουμε κάποιον: τον εαυτό μας.
Και προς θεού δεν θέλω να το παίξω άνετη και υπεράνω. Όλοι το κάνουμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Πόσες φορές θέλω να μπουγελώσω το συνομιλιτή μου και αντ'αυτού χαμογελάω γλυκά και το παίζω ευγενική; Πόσες φορές θα ήθελα να πω " σε θέλω" κι αντ' αυτού είπα ή έκανα πως δεν με νοιάζει; Και στο τέλος όλοι φίλοι και όλα καλά. Βρε καλά λέει η Εβίνα "Σουηδία γίναμε"!!
Φιλιά στα μούτρα!!
Μάτια, χέρια, μπούτια, μυαλά,
καρδιές και χαμόγελα ανοιχτά!!
Καλημέρα και καλή τύχη!!
