Εγώ στη ζωή μου ποτέ δεν ήμουν εγωίστρια και δεν νομίζω τελικά ότι είναι θέμα εγωισμού. Έχουμε όμως μια τάση να αποποιούμαστε όλες τις ευθύνες των πράξεών μας προσπαθώντας να σώσουμε το τομάρι μας σε έναν αέναο αγώνα επιβίωσης. Το χειρότερο δεν είναι αυτό που κάνουμε συνειδητά. Δηλαδή να αποποιούμαστε τις ευθύνες της κουτσουκέλας μας θέλοντας να αποφύγουμε τις κυρώσεις, και γενικά, οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας συνειδητά, καλό ή κακό, δεν πρέπει να το φοβόμαστε. Γιατί οτιδήποτε πραγματοποιείται από τον εαυτό μας εν γνώση μας είναι κάτω από τον έλεγχό μας, που σημάινει ότι μπορούμε να θέσουμε όρια και την κατάλληλη στιγμή είτε να πούμε "στοπ", είτε να δώσουμε τη λύση.
Αυτά που έχουν αρχίσει να με τρομάζουν τον τελευταίο καιρό παραηρώντας τα και στον εαυτό μου είναι τα υποσυνείδητα. Αυτά δηλαδή τα οποία δεν τα ελεγχεις και πρέπει να περάσει ένα Α χρονικό διάστημα για να τα επεξεργαστείς και να τα καταλάβεις. Και ως γνήσιο ανθρώπινο ον, μένω μαλάκας και άναυδη μπροστά σε κάθε τι που είναι και τείνει να παραμείνει εκτός του ελέγχου μου.
Αυτού του είδους την αποποίηση ευθυνών έχω αρχίσει να φοβάμαι επικίνδυνα. Στις ανθρώπινες σχέσεις όταν γίνεται σφάλμα ποτέ η πηγή του κακού δεν είναι ο ένας. Το χέρι του κακού μπορεί να είναι ένα, η πηγή όμως αυτού ποτέ. Γιατί μέσω των ανθρώπινων σχέσεων μαθαίνουμε να δρούμε ομαδικά. Αν κάποιος κάνει μαλακία μέσα στην ομάδα δεν φταίει μόνο αυτός αλλά και τα υπόλοιπα μέλη που δεν είδαν και δεν διόρθωσαν το σφάλμα ή που δεν έβαλαν το σωστό άτομο στο σωστό πόστο. Παρ' όλα αυτά ένω όλοι λίγο πολύ το γνωρίζουμε αυτό κανείς δεν μπορεί να καταπιεί το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει και στη δική του περίπτωση. Ναι φίλε αναγνώστη φταις ΚΑΙ ΕΣΥ!!
Το θέμα είναι ότι πάντα με αηδιαστικά μαθηματική ακρίβεια ο χρόνος που σου παίρνει να αναλογιστείς και να αναγνωρίσεις τις δικές σου ευθύνες είναι ο διπλάσιος από αυτόν που κάνει για τις ευθύνες των άλλων. Το αποτέλεσμα; Να βομβαρδίζουμε τον άλλον με ένα σωρό κατηγορίες νιώθωντας μια προσωρινή ανακούφιση καθώς εμείς "όλα σωστά τα κάναμε, ο άλλος φταίει". Οι περισσότερες των περιπτώσεων αν ακολουθήσετε αυτήν την τακτική είναι ο άλλος να απαντήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η κουβέντα θα καταλήξει σε καβγά, σε αδιέξοδο και σε ολοκληρωτικό ρήγμα στη σχέση ( ό,τι σχέση και να είναι αυτή). Το θέμα είναι να μην πέσεις σε ενοχικό άτομο. Το ενοχικό άτομο απλά θα νιώσει σαν τον χειρότερο άνθρωπο του κόσμο πράγμα που θα τον οδηγήσει στο να παραδεχτεί οσα εσείς του έχετε προσάψει, να συνειδητοποιήσει πόσο ελεινό και τρισάθλιο ον είναι που σας τα κανε όλα αυτά, πως δεν του αξίζει καν να σας κοιτάει ε και στο τσακίρ να ρίξει και ενα φούντο (οκ υπερέβαλα λίγο ίσως απλά για να καταλάβετε). Το αποτέλεσμα δεν θα είναι μόνο ολέθριο για αυτόν που οκ ενοχικός είναι, έτσι έχει μάθει να συμπεριφέρεται, κάποια στιγμή θα το ξεπεράσει, αλλά για εσάς που το κενό που νομίζατε οτι καλύψατε βρίζοντας κατηγορώντας ή απλά διώχνωντας (αν είστε όπως εγώ) είναι τεράστιο.
Τσιτσίνια μου όμως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι έτσι. Σημασία έχει ότι κατάληξη και να έχουν πάντα να μαθαίνουμε κάτι. Καθε αποτυχία είναι ένα μάθημα όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Το θέμα δεν είναι ποιος έχει την ευθύνη για την αποτυχία αλλά πως δεν θα επαναληφθεί και θα μετατραπεί σε επιτυχία. Δύσκολη η αυτοκριτική δεν λέω αλλά πρέπει να γίνεται έστω κι αργά. Όχι τόσο για την δικαίωση των άλλων όσο για την λύτρωση του ίδιου μας του εαυτού.
Υ.Γ. Σας υπόσχομαι πως στην επόμενη ανάρτηση θα είμαι λιγότερο ποιητικιά και ρουμαντικιά και περισσότερο εγώ...
Μέχρι τότε τα πάντα ανοιχτά....
Φιλιά πολλά!!!
