τα δικά μας δικά μας, και τα δικά σας δικά μας

     Εγώ στη ζωή μου ποτέ δεν ήμουν εγωίστρια και δεν νομίζω τελικά ότι είναι θέμα εγωισμού. Έχουμε όμως μια τάση να αποποιούμαστε όλες τις ευθύνες των πράξεών μας προσπαθώντας να σώσουμε το τομάρι μας σε έναν αέναο αγώνα επιβίωσης. Το χειρότερο δεν είναι αυτό που κάνουμε συνειδητά. Δηλαδή να αποποιούμαστε τις ευθύνες της κουτσουκέλας μας θέλοντας να αποφύγουμε τις κυρώσεις, και γενικά, οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας συνειδητά, καλό ή κακό, δεν πρέπει να το φοβόμαστε. Γιατί οτιδήποτε πραγματοποιείται από τον εαυτό μας εν γνώση μας είναι κάτω από τον έλεγχό μας, που σημάινει ότι μπορούμε να θέσουμε όρια και την κατάλληλη στιγμή είτε να πούμε "στοπ", είτε να δώσουμε τη λύση.

    Αυτά που έχουν αρχίσει να με τρομάζουν τον τελευταίο καιρό παραηρώντας τα και στον εαυτό μου είναι τα υποσυνείδητα. Αυτά δηλαδή τα οποία δεν τα ελεγχεις και πρέπει να περάσει ένα Α χρονικό διάστημα για να τα επεξεργαστείς και να τα καταλάβεις. Και ως γνήσιο ανθρώπινο ον, μένω μαλάκας και άναυδη μπροστά σε κάθε τι που είναι και τείνει να παραμείνει εκτός του ελέγχου μου. 

    Αυτού του είδους την αποποίηση ευθυνών έχω αρχίσει να φοβάμαι επικίνδυνα. Στις ανθρώπινες σχέσεις όταν γίνεται σφάλμα ποτέ η πηγή του κακού δεν είναι ο ένας. Το χέρι του κακού μπορεί να είναι ένα, η πηγή όμως αυτού ποτέ. Γιατί μέσω των ανθρώπινων σχέσεων μαθαίνουμε να δρούμε ομαδικά. Αν κάποιος κάνει μαλακία μέσα στην ομάδα δεν φταίει μόνο αυτός αλλά και τα υπόλοιπα μέλη που δεν είδαν και δεν διόρθωσαν το σφάλμα ή που δεν έβαλαν το σωστό άτομο στο σωστό πόστο. Παρ' όλα αυτά ένω όλοι λίγο πολύ το γνωρίζουμε αυτό κανείς δεν μπορεί να καταπιεί το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει και στη δική του περίπτωση. Ναι φίλε αναγνώστη φταις ΚΑΙ ΕΣΥ!!

    Το θέμα είναι ότι πάντα με αηδιαστικά μαθηματική ακρίβεια ο χρόνος που σου παίρνει να αναλογιστείς και να αναγνωρίσεις τις δικές σου ευθύνες είναι ο διπλάσιος από αυτόν που κάνει για τις ευθύνες των άλλων. Το αποτέλεσμα; Να βομβαρδίζουμε τον άλλον με ένα σωρό κατηγορίες νιώθωντας μια προσωρινή ανακούφιση καθώς εμείς "όλα σωστά τα κάναμε, ο άλλος φταίει". Οι περισσότερες των περιπτώσεων αν ακολουθήσετε αυτήν την τακτική είναι ο άλλος να απαντήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η κουβέντα θα καταλήξει σε καβγά, σε αδιέξοδο και σε ολοκληρωτικό ρήγμα στη σχέση ( ό,τι σχέση και να είναι αυτή). Το θέμα είναι να μην πέσεις σε ενοχικό άτομο. Το ενοχικό άτομο απλά θα νιώσει σαν τον χειρότερο άνθρωπο του κόσμο πράγμα που θα τον οδηγήσει στο να παραδεχτεί οσα εσείς του έχετε προσάψει, να συνειδητοποιήσει πόσο ελεινό και τρισάθλιο ον είναι που σας τα κανε όλα αυτά, πως δεν του αξίζει καν να σας κοιτάει ε και στο τσακίρ να ρίξει και ενα φούντο (οκ υπερέβαλα λίγο ίσως απλά για να καταλάβετε). Το αποτέλεσμα δεν θα είναι μόνο ολέθριο για αυτόν που οκ ενοχικός είναι, έτσι έχει μάθει να συμπεριφέρεται, κάποια στιγμή θα το ξεπεράσει, αλλά για εσάς που το κενό που νομίζατε οτι καλύψατε βρίζοντας κατηγορώντας ή απλά διώχνωντας (αν είστε όπως εγώ) είναι τεράστιο. 

    Τσιτσίνια μου όμως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι έτσι. Σημασία έχει ότι κατάληξη και να έχουν πάντα να μαθαίνουμε κάτι. Καθε αποτυχία είναι ένα μάθημα όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Το θέμα δεν είναι ποιος έχει την ευθύνη για την αποτυχία αλλά πως δεν θα επαναληφθεί και θα μετατραπεί σε επιτυχία. Δύσκολη η αυτοκριτική δεν λέω αλλά πρέπει να γίνεται έστω κι αργά. Όχι τόσο για την δικαίωση των άλλων όσο για την λύτρωση του ίδιου μας του εαυτού. 

Υ.Γ.  Σας υπόσχομαι πως στην επόμενη ανάρτηση θα είμαι λιγότερο ποιητικιά και ρουμαντικιά και περισσότερο εγώ...

Μέχρι τότε τα πάντα ανοιχτά....

Φιλιά πολλά!!!

σωστό λιοντάρι πάει να πάρει τη μπουκιά του αλλουνού

    Άνθρωποι...Περίεργα πλάσματα...Απρόβλεπτα! Ποτέ καμία μηχανή, καμία θεωρία, καμία σχέση, καμιά εξίσωση δεν θα καταφέρει να προβλέψει ή να εξηγήσει επακριβώς τον αθρώπινο νου. Πάντα πίσω από κάθε παραπάνω τεχνική θα υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό απόκλισης ή λάθους. Πόσες φορές δεν έχει ευχηθεί κάποιος από εσάς να μπορούσε να διαβάσει και να εξηγήσει το μυαλό ενός άλλου ανθρώπου και πόσες φορές δεν το έχει ευχηθεί καποιος άλλος αυτό για εσάς. Αυτό όμως που είναι αξιοθαύμαστο στον ανθρώπινο νου και στα αθρώπινα συναίσθήματα είναι η αρχή του "θέλω ό,τι δεν έχω"
    Αυτή η αρχή, το δόγμα της ανθρώπινης ψυχής έχει κάψει κόσμο και κοσμάκη και έχει σώσει άλλο. Δεν θα το χαρακτήριζα ακριβώς αχαριστία. Ίσως να είναι ένα τελευταίο ζωόδες ένστικτο που μας έχει μείνει, μια τελευταία σύνδεση με τη βοιδίσια φύση μας, ο συνεχής δηλαδή αγώνας για επιβίωση. Και επειδή ζούμε στην εποχή που όλα είναι αρκετά εύκολα να τα αποκτήσουμε πραγματοποιούμε αυτο το κηνυγητό στην καθημερινή μας ζωή και κυρίως στις ανθρώπινες σχέσεις μας. Προσπαθούμε συνεχώς να αποκτήσουμε κάτι που δεν έχουμε και όταν δώσει ο θεός να το αποκτήσουμε τότε το παρατάμε (βαρετό αφού είναι πλέον στην κατοχή μας) και απλώνουμε τα ρανταρ μας για να εντοπίσουμε την επόμενη επικίνδυνη αποστολή. Τώρα αν αυτό το κάτι που καταφέραμε να αποκτήσουμε ξεκινά σιγά σιγά να φεύγει της κατοχής μας νιώθουμε απειλή και υιοθετούμε αμυντική στάση πάλι στο όνομα του αγώνα για επιβίωση.
    Θα λένε τώρα μερικοί από μέσα τους "πες τα χρυσόστομη" έχωντας στο νου τον/την πρώην που δεν φέρθηκε σωστά, αδιαφορούσε μπλα μπλα μπλα μπλα....Σοβαρά γατάκια;;;; Για ψαχτείτε λίγο για δείτε πόσες φορές το έχετε κάνει στη ζωή σας και πόσες φορές έχετε ουσιαστικά παρατήσει κάτι που όταν σας παρατάει ξεκινάτε έναν εγώνα δρόμου για να κρατηθείτε "στη ζωή". Θα το ξαναπώ για άλλη μια φορά. ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ. Σκεφτείτε λίγο ατάκες μέσα από την καθημερινή μας ζωή που επιβεβαιώνει αυτο ακριβώ το έμφυτο ένστικτο του ανθρώπου με πιο χαρακτηριστική την "αν αγαπάς κάτι άστο να φύγει αν γυρισει κλπ κλπ". Γιατί δηλαδή να αγαπάς κάτι και να το αφήσεις να φύγεις; Για να ευχαριστήσεις το εγωισμό σου; Για να επιβεβαιωθείς; Όταν αγαπάς κάτι κάνεις τα πάντα να το κρατήσεις κοντά σου και να μην το χάσεις αυτό υποτίθεται έχει νόημα. Αυτή όμως η φράση δεν υποδηλώνει μόνο την ανάγκη για κηνύγι αλλά και την ανάγκη να μας κηνυγάνε. Εκτός από την ανάγκη μας για περιπέτεια έχουμε να ικανοποιήσουμε και έναν κρυφό εγωισμό που μας θέλει λίγο πιο πάνω από όλα τα πλάσματα αυτής της "ζούγκλας". Εξάλλου ποιος δεν θα ήθελε να είναι το λιοντάρι; Τελικά όμως έχει νόημα να είμαστε αρχηγοί σε ένα ζωικό βασίλειο που είμαστε μόνοι μας;
   

"Σουηδία Γίναμε"

     Πέρασε ο καιρός, ήρθαν οι μέρες, έφυγαν, ξαναήρθαν και τούμπαλιν. Μα τι κατάσταση είναι αυτή; Ποια σατανική συμφωνία έχει κάνει ο χρόνος με το διάβολο και περνάει τόσο γρήγορα ο άτιμος; Δεν θα σας πω για τη ζωή μου όχι μόνο γιατί δεν συνέβη σχεδό τίποτα συνταρακτικό (μπορώ να πω πως πλέον βουλιάζω στους καρπούς των ευχών μου για λίγη ηρεμία...αλλά βαρεμάρα ρε παιδιά...είμαι ιχθύς πανάθεμά με...τι την θέλω την ηρεμία;) αλλά γιατί το τι έγινε στη ζωή ενός μόνο ατόμου πάνω στον αχανή πλανήτη μας δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ναι κυρίες και κύριοι είναι η συνταρακτική αυτή στι στιγμή στη ζωή του ατόμου που αναθεωρείς, διαλογίζεσαι, σκέφτεσαι και καταλαβαίνεις αφενός ότι δεν είσαι μόνο εσύ ένα γαιδούρι με σαμάρι φορτωμένο με χίλια δυο αλλά και ότι αυτή η πρώτη συνειδητοποίηση σε κάνει να ελπίζεις έστω σε λίγη κατανόηση. Αναθεωρώ λοιπόν μαζί με τον τρόπο σκέψης μου και το στυλ αυτού εδώ του blog, και επειδή είμαστε έλληνες ωρέ αναφέρομαι στην θεματολογία. Μην φανταστείτε  καμία συνταρακτική αλλάγη -πάλι ο,τι μου κατέβει θα γράφω- αλλά έτσι ρε παιδί μου για να γίνει λίγος ντώρος γύρω από το blog μου.

   Σε αυτή την πρώτη αναρτηση-αλλαγή θα αναλύσω το θέμα της υπερβολικής -σουηδικής θα έλεγα άνεσης- που πουλάμε κάθε μέρα γύρω μας. 

   Είμαστε άνθρωποι με αισθήματα με κακές στιγμές και με προβλήματα (που λέει και ο φίλτατος φιλόλογος ραψωδός). Έχουμε συμπάθειες, αντιπάθειες, ερωτευόμαστε, βαριόμαστε, αγαπάμε, μισούμε και όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά. Για κάποιον όμως ακατανόητο, ανεξήγητο, εξωγήινο, "μα τον Άνωβη" λόγο επιλέγουμε πλείστων των φορών να κρύβουμε όλα αυτά τα συναισθήματα πίσω απο μια καλά καμουφλαρισμένη από δήθεν ευγένεια απάθεια. Γιατί φοβόμαστε να πούμε "σε θέλω". "σ' αγαπάω", "φοβάμαι", "βαρέθηκα", "σε μισώ", και απλά έχουμε όλοι ένα μόνιμο μηδείασμα και μια ηλίθια ευγένει του στυλ " αεροσυνοδός που παίρνω ψίχολα, έχω χίλια δυο στο κεφάλι μου, θέλω να πάω σπίτι μου, αλλά γεμάτη χαμόγελο σε ρωτάω "tea or coffie" ενω στην πραγματικότητα θέλω να σου πω πήγαινε πίσω από την κουρτίνα και φέρε και σε μένα ένα". Δηλαδή τι; Γιατί το κάνουμε αυτό; 

    Και θα μου απαντήσουν κάποιοι "κι άμα πληγώσουμε κάποιον;". Ε λοιπόν ακούστε κάτι που μπορεί να το καούτε πρώτη φορά. Πάνω στον πλανήτη ζουν τρεισεκατομμύρια άνθρωποι που σκέφτονται  με

διαφορετικό τρόπο ο κάθε ένας. Οι σκέψεις μας, οι πράξεις μας, τα συναισθήματα μας και οι επιλογές μας είναι απόλυτα λογικό να αρέσουν σε κάποιους και να μην αρέσουν σε κάποιους άλλους. Στο κάτω κάτω με το να μην εκφραζόμαστε πλήρως σίγουρα πληγώνουμε κάποιον: τον εαυτό μας. 

     Και προς θεού δεν θέλω να το παίξω άνετη και υπεράνω. Όλοι το κάνουμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Πόσες φορές θέλω να μπουγελώσω το συνομιλιτή μου και αντ'αυτού χαμογελάω γλυκά και το παίζω ευγενική; Πόσες φορές θα ήθελα να πω " σε θέλω" κι αντ' αυτού είπα ή έκανα πως δεν με νοιάζει; Και στο τέλος όλοι φίλοι και όλα καλά. Βρε καλά λέει η Εβίνα "Σουηδία γίναμε"!!

Φιλιά στα μούτρα!! 

Μάτια, χέρια, μπούτια, μυαλά,

καρδιές και χαμόγελα ανοιχτά!!

 Καλημέρα και καλή τύχη!!