σωστό λιοντάρι πάει να πάρει τη μπουκιά του αλλουνού

    Άνθρωποι...Περίεργα πλάσματα...Απρόβλεπτα! Ποτέ καμία μηχανή, καμία θεωρία, καμία σχέση, καμιά εξίσωση δεν θα καταφέρει να προβλέψει ή να εξηγήσει επακριβώς τον αθρώπινο νου. Πάντα πίσω από κάθε παραπάνω τεχνική θα υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό απόκλισης ή λάθους. Πόσες φορές δεν έχει ευχηθεί κάποιος από εσάς να μπορούσε να διαβάσει και να εξηγήσει το μυαλό ενός άλλου ανθρώπου και πόσες φορές δεν το έχει ευχηθεί καποιος άλλος αυτό για εσάς. Αυτό όμως που είναι αξιοθαύμαστο στον ανθρώπινο νου και στα αθρώπινα συναίσθήματα είναι η αρχή του "θέλω ό,τι δεν έχω"
    Αυτή η αρχή, το δόγμα της ανθρώπινης ψυχής έχει κάψει κόσμο και κοσμάκη και έχει σώσει άλλο. Δεν θα το χαρακτήριζα ακριβώς αχαριστία. Ίσως να είναι ένα τελευταίο ζωόδες ένστικτο που μας έχει μείνει, μια τελευταία σύνδεση με τη βοιδίσια φύση μας, ο συνεχής δηλαδή αγώνας για επιβίωση. Και επειδή ζούμε στην εποχή που όλα είναι αρκετά εύκολα να τα αποκτήσουμε πραγματοποιούμε αυτο το κηνυγητό στην καθημερινή μας ζωή και κυρίως στις ανθρώπινες σχέσεις μας. Προσπαθούμε συνεχώς να αποκτήσουμε κάτι που δεν έχουμε και όταν δώσει ο θεός να το αποκτήσουμε τότε το παρατάμε (βαρετό αφού είναι πλέον στην κατοχή μας) και απλώνουμε τα ρανταρ μας για να εντοπίσουμε την επόμενη επικίνδυνη αποστολή. Τώρα αν αυτό το κάτι που καταφέραμε να αποκτήσουμε ξεκινά σιγά σιγά να φεύγει της κατοχής μας νιώθουμε απειλή και υιοθετούμε αμυντική στάση πάλι στο όνομα του αγώνα για επιβίωση.
    Θα λένε τώρα μερικοί από μέσα τους "πες τα χρυσόστομη" έχωντας στο νου τον/την πρώην που δεν φέρθηκε σωστά, αδιαφορούσε μπλα μπλα μπλα μπλα....Σοβαρά γατάκια;;;; Για ψαχτείτε λίγο για δείτε πόσες φορές το έχετε κάνει στη ζωή σας και πόσες φορές έχετε ουσιαστικά παρατήσει κάτι που όταν σας παρατάει ξεκινάτε έναν εγώνα δρόμου για να κρατηθείτε "στη ζωή". Θα το ξαναπώ για άλλη μια φορά. ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ. Σκεφτείτε λίγο ατάκες μέσα από την καθημερινή μας ζωή που επιβεβαιώνει αυτο ακριβώ το έμφυτο ένστικτο του ανθρώπου με πιο χαρακτηριστική την "αν αγαπάς κάτι άστο να φύγει αν γυρισει κλπ κλπ". Γιατί δηλαδή να αγαπάς κάτι και να το αφήσεις να φύγεις; Για να ευχαριστήσεις το εγωισμό σου; Για να επιβεβαιωθείς; Όταν αγαπάς κάτι κάνεις τα πάντα να το κρατήσεις κοντά σου και να μην το χάσεις αυτό υποτίθεται έχει νόημα. Αυτή όμως η φράση δεν υποδηλώνει μόνο την ανάγκη για κηνύγι αλλά και την ανάγκη να μας κηνυγάνε. Εκτός από την ανάγκη μας για περιπέτεια έχουμε να ικανοποιήσουμε και έναν κρυφό εγωισμό που μας θέλει λίγο πιο πάνω από όλα τα πλάσματα αυτής της "ζούγκλας". Εξάλλου ποιος δεν θα ήθελε να είναι το λιοντάρι; Τελικά όμως έχει νόημα να είμαστε αρχηγοί σε ένα ζωικό βασίλειο που είμαστε μόνοι μας;