Ποιος είναι ο βαθύτερος πόθος σας;;; Το πιο μεγάλο και ανεκπλήρωτο όνειρο;;; Η μεγαλύτερη επιθυμία σας;;; Ο σκοπός της ζωής σας;;;; Φωνάξτε τον δυνατά από μέσα σας!! Μόλις τώρα γέμισαν χαμόγελα οι φάτσες όσων είχαν την ατυχία να διαβάζουν αυτήν εδώ την ανάρτηση. Και γιατί δεν το έχετε κάνει ακόμα πραγματικότητα;; Ή έστω δεν το έχετε δρομολογήσει ακόμα;;; Και τώρα είναι που οι ιδιες φάτσες γεμίζουν μελαγχολία, στενοχώρια, θλίψη, απελπισία, τρόμο κλπ κλπ κλπ.
Ζούμε τη ζωή που θα θέλαμε να ζήσουμε;;; Η απλώς συμβιβαζόμαστε σε μια καθόλα "προσωρινή" κατάσταση και τοποθετούμε τα σχέδια και τους στόχους μας στο έμμεσο μέλλον. Νιώθω ότι οι άνθρωποι γύρω μου (μαζί τους κι εγώ) έχουμε παγιδευτέι σε ένα ατελείωτο "περίμενε" και βάζουμε τα θέλω μας πίσω από τις υποχρεώσεις μας. Υποχρέωση μας είναι να ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε εμείς χωρίς να μπαίνουμε στα καλούπια της κοινωνίας, της οικογένειας, της μόδας κοκ. Περίμενε να τελειώσεις το σχολείο/σχολή για να κάνεις το τάδε....Περίμενε να πιάσεις μια δουλειά για να κάνεις το δείνα....Περίμενε να φτιάξουν τα πράγματα για να κάνεις το τάχα...Περίμενε να πάρεις σύνταξη να κάνεις εκείνο... Τι περιμένουμε τέλος πάντων;; Να περάσει η ζωή μας για να τη ζήσουμε;; Και ποια σατανική συνομωσία μας κατήντησε έτσι; Να ζούμε χωρίς να ζούμε. Απλά να υπάρχουμε.
Ο Γκάντυ είχε πει πως όταν θα συμβιβαστούμε με την ιδέα του θανάτου ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Πόσο μακάβριο και μάταιο μου φάνηκε όταν το άκουσα και πόσο αληθινό και σωστό μου φαίνεται όσο περνάει ο καιρός και το σκέφτομαι. Αυτό είναι που μας λείπει. Να συνειδητοποιήσουμε ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε και ότι αυτή τη μέρα ποτέ δεν θα τη μάθουμε παρά μόνο όταν συντελεστεί. Να ζούμε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε το επόμενο λεπτό. Να μην παγιεδευόμαστε σε μεγαλεπίβολα σχέδια και μακροχρόνιες στρατηγικές. Στο κάτω κάτω ο οικονομολόγος J.Boss είχε πει πως "Ο όρος μακροχρόνια δεν υφίσταται για τρέχουσες υποθέσεις. Μακροχρόνια θα είμαστε όλοι νεκροί". (πόσο σε ταρακουνάει το γεγονός ότι κάτι τέτοιο ειπώθηκε από έναν στηγνό οικονομολόγο).
Βέβαια όλα αυτά είναι λόγια. Μόνο όμορφα λόγια. Μα πόσο όμως απέχουν οι λέξεις από τις πράξεις; Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις την αυτοκριτική σου και να παραδεχτείς ότι ζω μια ζωή που δεν μ' αρέσει απλά και μόνο γιατί θεωρώ ότι είναι το κουκούλι της ζωής που θέλω να κάνω. Να θυμάστε όμως: δε γίνονται όλες οι κάμπιες πεταλούδες. Πεταλούδες γίνονται μόνο οι κάμπιες οι δυνατές που χρησιμοποιούν το κουκούλι τους σωστά και στοχεύουν ακριβώς στην άνοιξη. Με λίγα λόγια επειδή ποτέ δεν ξέρεις αν ο προθάλαμος μέσα στον οποίο έχεις θέσει τη ζωή σου είναι σωστά διαμορφωμένος ένα σου μένει να κάνεις: να "ζεις" και ως κάμπια. Κι αν είσαι τυχερός θα γίνεις και πεταλούδα. Αλλιώς θα ξέρεις ότι τουλάχιστον έχεις "ζήσει" όπως και να χει.
Ζούμε τη ζωή που θα θέλαμε να ζήσουμε;;; Η απλώς συμβιβαζόμαστε σε μια καθόλα "προσωρινή" κατάσταση και τοποθετούμε τα σχέδια και τους στόχους μας στο έμμεσο μέλλον. Νιώθω ότι οι άνθρωποι γύρω μου (μαζί τους κι εγώ) έχουμε παγιδευτέι σε ένα ατελείωτο "περίμενε" και βάζουμε τα θέλω μας πίσω από τις υποχρεώσεις μας. Υποχρέωση μας είναι να ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε εμείς χωρίς να μπαίνουμε στα καλούπια της κοινωνίας, της οικογένειας, της μόδας κοκ. Περίμενε να τελειώσεις το σχολείο/σχολή για να κάνεις το τάδε....Περίμενε να πιάσεις μια δουλειά για να κάνεις το δείνα....Περίμενε να φτιάξουν τα πράγματα για να κάνεις το τάχα...Περίμενε να πάρεις σύνταξη να κάνεις εκείνο... Τι περιμένουμε τέλος πάντων;; Να περάσει η ζωή μας για να τη ζήσουμε;; Και ποια σατανική συνομωσία μας κατήντησε έτσι; Να ζούμε χωρίς να ζούμε. Απλά να υπάρχουμε.
Ο Γκάντυ είχε πει πως όταν θα συμβιβαστούμε με την ιδέα του θανάτου ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Πόσο μακάβριο και μάταιο μου φάνηκε όταν το άκουσα και πόσο αληθινό και σωστό μου φαίνεται όσο περνάει ο καιρός και το σκέφτομαι. Αυτό είναι που μας λείπει. Να συνειδητοποιήσουμε ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε και ότι αυτή τη μέρα ποτέ δεν θα τη μάθουμε παρά μόνο όταν συντελεστεί. Να ζούμε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε το επόμενο λεπτό. Να μην παγιεδευόμαστε σε μεγαλεπίβολα σχέδια και μακροχρόνιες στρατηγικές. Στο κάτω κάτω ο οικονομολόγος J.Boss είχε πει πως "Ο όρος μακροχρόνια δεν υφίσταται για τρέχουσες υποθέσεις. Μακροχρόνια θα είμαστε όλοι νεκροί". (πόσο σε ταρακουνάει το γεγονός ότι κάτι τέτοιο ειπώθηκε από έναν στηγνό οικονομολόγο).
Βέβαια όλα αυτά είναι λόγια. Μόνο όμορφα λόγια. Μα πόσο όμως απέχουν οι λέξεις από τις πράξεις; Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις την αυτοκριτική σου και να παραδεχτείς ότι ζω μια ζωή που δεν μ' αρέσει απλά και μόνο γιατί θεωρώ ότι είναι το κουκούλι της ζωής που θέλω να κάνω. Να θυμάστε όμως: δε γίνονται όλες οι κάμπιες πεταλούδες. Πεταλούδες γίνονται μόνο οι κάμπιες οι δυνατές που χρησιμοποιούν το κουκούλι τους σωστά και στοχεύουν ακριβώς στην άνοιξη. Με λίγα λόγια επειδή ποτέ δεν ξέρεις αν ο προθάλαμος μέσα στον οποίο έχεις θέσει τη ζωή σου είναι σωστά διαμορφωμένος ένα σου μένει να κάνεις: να "ζεις" και ως κάμπια. Κι αν είσαι τυχερός θα γίνεις και πεταλούδα. Αλλιώς θα ξέρεις ότι τουλάχιστον έχεις "ζήσει" όπως και να χει.
Τα λέμε σύντομα!
Μέχρι τότε...
Τα πάντα ανοιχτά!!
