Oυδέν μονιμότερον του προσωρινού...

    Ποιος είναι ο βαθύτερος πόθος σας;;; Το πιο μεγάλο και ανεκπλήρωτο όνειρο;;; Η μεγαλύτερη επιθυμία σας;;; Ο σκοπός της ζωής σας;;;; Φωνάξτε τον δυνατά από μέσα σας!! Μόλις τώρα γέμισαν χαμόγελα οι φάτσες όσων είχαν την ατυχία να διαβάζουν αυτήν εδώ την ανάρτηση. Και γιατί δεν το έχετε κάνει ακόμα πραγματικότητα;; Ή έστω δεν το έχετε δρομολογήσει ακόμα;;; Και τώρα είναι που οι ιδιες φάτσες γεμίζουν μελαγχολία, στενοχώρια, θλίψη, απελπισία, τρόμο κλπ κλπ κλπ. 
    Ζούμε τη ζωή που θα θέλαμε να ζήσουμε;;; Η απλώς συμβιβαζόμαστε σε μια καθόλα "προσωρινή" κατάσταση και τοποθετούμε τα σχέδια και τους στόχους μας στο έμμεσο μέλλον. Νιώθω ότι οι άνθρωποι γύρω μου (μαζί τους κι εγώ) έχουμε παγιδευτέι σε ένα ατελείωτο "περίμενε" και βάζουμε τα θέλω μας πίσω από τις υποχρεώσεις μας. Υποχρέωση μας είναι να ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε εμείς χωρίς να μπαίνουμε στα καλούπια της κοινωνίας, της οικογένειας, της μόδας κοκ. Περίμενε να τελειώσεις το σχολείο/σχολή για να κάνεις το τάδε....Περίμενε να πιάσεις μια δουλειά για να κάνεις το δείνα....Περίμενε να φτιάξουν τα πράγματα για να κάνεις το τάχα...Περίμενε να πάρεις σύνταξη να κάνεις εκείνο... Τι περιμένουμε τέλος πάντων;; Να περάσει η ζωή μας για να τη ζήσουμε;; Και ποια σατανική συνομωσία μας κατήντησε έτσι; Να ζούμε χωρίς να ζούμε. Απλά να υπάρχουμε. 
    Ο Γκάντυ είχε πει πως όταν θα συμβιβαστούμε με την ιδέα του θανάτου ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Πόσο μακάβριο και μάταιο μου φάνηκε όταν το άκουσα και πόσο αληθινό και σωστό μου φαίνεται όσο περνάει ο καιρός και το σκέφτομαι. Αυτό είναι που μας λείπει. Να συνειδητοποιήσουμε ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε και ότι αυτή τη μέρα ποτέ δεν θα τη μάθουμε παρά μόνο όταν συντελεστεί. Να ζούμε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε το επόμενο λεπτό. Να μην παγιεδευόμαστε σε μεγαλεπίβολα σχέδια και μακροχρόνιες στρατηγικές. Στο κάτω κάτω ο οικονομολόγος J.Boss είχε πει πως "Ο όρος μακροχρόνια δεν υφίσταται για τρέχουσες υποθέσεις. Μακροχρόνια θα είμαστε όλοι νεκροί". (πόσο σε ταρακουνάει το γεγονός ότι κάτι τέτοιο ειπώθηκε από έναν στηγνό οικονομολόγο).
    Βέβαια όλα αυτά είναι λόγια. Μόνο όμορφα λόγια. Μα πόσο όμως απέχουν οι λέξεις από τις πράξεις; Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις την αυτοκριτική σου και να παραδεχτείς ότι ζω μια ζωή που δεν μ' αρέσει απλά και μόνο γιατί θεωρώ ότι είναι το κουκούλι της ζωής που θέλω να κάνω. Να θυμάστε όμως: δε γίνονται όλες οι κάμπιες πεταλούδες. Πεταλούδες γίνονται μόνο οι κάμπιες οι δυνατές που χρησιμοποιούν το κουκούλι τους σωστά και στοχεύουν ακριβώς στην άνοιξη. Με λίγα λόγια επειδή ποτέ δεν ξέρεις αν ο προθάλαμος μέσα στον οποίο έχεις θέσει τη ζωή σου είναι σωστά διαμορφωμένος ένα σου μένει να κάνεις: να "ζεις" και ως κάμπια. Κι αν είσαι τυχερός θα γίνεις και πεταλούδα. Αλλιώς θα ξέρεις ότι τουλάχιστον έχεις "ζήσει" όπως και να χει.

                                                                                                                                 Τα λέμε σύντομα!

Μέχρι τότε...

Τα πάντα ανοιχτά!! 

Μία η Άντζελα και μία εγώ...

   ...με τα περίεργα come back μας. Πέρασαν σχεδόν 6 μήνες από την τελευταία μου ανάρτηση και δεν θα μπω καν στη διαδικασία να ζητησω συγγνώμη γιατί το λίγοτερο έχω καταντήσει γραφική. Ούτε θα σας πω πόσο άλλαξε η ζωή μου αυτον τον τελευταίο μισό χρόνο γιατί θα διαβάζετε 20 χρόνια για κάτι που στην τελική δεν σας νοιάζει και καθόλου. 
    Ολα αλλάζουν τελικά. Και τον τελευταίο καιρό ανακαλύπτω πόσο πολύ μ αρέσουν οι αλλαγές και τα απρόοπτα. Και πόσο τυχερή είμαι (και θα είμαι στο μέλλον αν δεήσει ο άνωβης) που έχω γύρω μου ανθρώπους που με εκπλήσουν καθημερινά, ακόμα και δυσάρεστα, και κάνουν αυτήν την ανιαρή καθημερινότητα να αποκτά "κάτι". Ναι τσιτσινάκια μου προτιμώ τις δυσάρεστες εκπλήξεις από μία ζωή και μια ρουτίνα χωρίς εκπλήξεις και θυμώνω με τον εαυτό μου που πολλάκι το προηγούμενο διάστημα χρησιμοποίησε (πόσο μάλλον πίστεψε) το αγγλικό (ποτέ δε χώνεψα τους συννεφιασμένους άγγλους) "no news good news". Όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενες αναρτήσες είμαστε όλοι λίγο πολύ drama queens οπότε από την παντελή αδράνεια (πολλές φορές και ευτυχία) προτιμούμε ή έστω επιζητούμε λίγο τη μίρλα τη μιζέρια.
    Και αυτό το καταλαβαίνω τώρα στην κατάσταση που βρισκόμαστε πανελληνίως, παγκοσμίως κοκ. Λεφτά, ΛΕΦΤΑ, Λ Ε Φ Τ Α......Μόνο γκρίνια για λεφτά και υλικά αγαθά. Οκ μάθαμε να ζούμε στα πολλά και τώρα μας κακοφαίνεται.Και μιλάω για τη μεσαία τάξη που έχει αυτή τη στιγμή την δυνατοτητα να διαβάζει αυτην την ανάρτηση και να έχει λογοριασμό στο google για να μπορεί να το κάνει αυτό και υπολογιστή για να το κάνει αυτό....Σοβαρά τώρα;;;; Έχετε υπολογιστή, ίντερνετ, σπίτι, ρεύμα κλπ κλπ. Κοιτάξτε επιτέλους γύρω σας και δείτε πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που δεν έχουν όλα αυτά... Και εντάξει δεν μιλάω για τον υπολογιστή και το ίντερνετ. Μιλάω για φαί, σπίτι, ρεύμα...Σταματήστε να γκρινιάζετε και κοιτάξτε πόσο τυχεροί είστε που έχετε όσα έχετε (και δεν μιλάω μόνο για τα υλικά αγαθά). Και τότε θα αρχίσουν όλα. Αν καταλάβουμε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε αυτά τα όποια έχουμε θα κοιτάξουμε και λίγο δίπλα μας σ αυτούς που είναι σαν μακράν χειρότερη μοίρα από τη δική μας.
    Ας γίνουμε λίγο άνθρωποι. Όχι μόνο ως προς το φιλανθρωπικό τομέα αλλά γενικά. Και όχι μόνο για τους άλλους. Αλλά και για εμάς. Πόσο καλύτερος θα ήταν αυτός ο κόσμος αν είχαμε όλοι χαμόγελα. Όχι μόνο οπτικά αλλά και ουσιαστικά. Και όταν θα γίνω βασίλισα του κόσμου θα σας δώσω στον καθένα από ένα εκατομμύριο να δείτε που πάλι δεν θα σας είναι αρκετό.
    Και κάπου εδώ τελείωνει-βασικά αρχιζει- το παραλήρρημα σκέψεων ενός εξαμήνου. Υπόσχομαι στην ιστολογιακή δεοντολογία και ηθική μου ότι εμφανίζομαι πιο συχνά.

Μέχρι τότε

τα πάντα ανοιχτά!!!

προβληματική....

     Ζόρικα τα πράγματα σε μία πόλη που έχει μάθει να είναι απαιτητική με τα παιδιά της. Σε μια προσπάθεια να καταννοήσω τον όγκο πληροφοριών και γεγονότων που συρρέουν ανενόχλητα τον τελευταίο καιρό στη ζωή όχι μόνο τη δική μου αλλά και των ανθρώπων γύρω μου κατάλαβα ότι το συμπάν δεν πρόκειται να συγχρονιστεί ποτέ. Έκατσα και έψαξα την ετυμολογία του όρου "πρόβλημα" κατα τη διάρκεια μιας υπαρξιακής αναζήτησης. Το πρόβλημα προέρχεται από την πρόθεση "προ" και το ρήμα "βάλλω". Δηλαδή πρόβλημα είναι ό,τι τίθεται μπροστά, στο κέντρο δηλαδή της προσοχής. Αυτό δηλαδή σημαίνει πως ό,τι δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε δεν είναι πρόβλημα; Δηλαδή μπορούμε να επιλέξουμε εμείς τι θα είναι πρόβλημα και τι όχι; Κι αν ναι γιατί παραπονιόμαστε συνεχώς για προβλήματα που δεν θα θέλαμε να υπάρχουν;

     Εγώ πάλι από την εμπειρία μου έχω καταλάβει ότι πρόβλημα είναι αυτό που δεν φαίνεται. Αυτό που κρύβεται καλά, που μπορείς, που θες να κρύψεις καλά. Αυτό ίσως είναι το επικίνδυνο παιχνίδι των προβλημάτων. Αν όμως δεχτούμε ότι δεν υφίσταται πρόβλημα χωρίς επίλυση τότε μήπως όσο αγνοούμε ένα πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα κι αποτελεί πρόβλημα μόνο όταν το τοποθετήσουμε "μπροστά" προσπαθώντας να βρούμε λύση; Μηπως λοιπόν "τα προβλήματα" δεν είναι κάτι αρνητικό. Μηπως αρνητικά είναι τα "μη πορβληματα"; Αυτά που κρύβονται στην σκιά των υπολοίπων και αρνούνται πεισματικά να εμφανιστούν ή εμείς επιμένουμε πεισματικά να τα αγνοούμε; Και τελικά το πόσο σημαντικό είναι ένα πρόβλημα εξαρτάται από το πόσο πολύ καθυστερήσαμε να το θέσουμε "μπροστά"; 

      Τελικά μάλλον η ζωή είναι μικρή για να κρατάς πράγματα φυλλαγμένα και ίσως τα προβλήματα να πρέπει να υπάρχουν στη ζωή μας για να μάθουμε και να τα αντιμετωπίζουμε. Στο κάτω κάτω όλα θέμα συνήθειας  είναι και κυρίως θέλησης.

                                           Καλό σας βράδυ

και τα πάντα ανοιχτά!!

που πας φοιτητάκι με τέτοιο καιρό;

     Το τι χάρηκα όταν έφτασε στα χέρια μου το καινούριο, ανανεωμένο (χωρις καφέ) πλητρολόγιό μου δεν περιγράφεται!! Δεν λες πάλι καλά που χάλασε μόνο το πληκτρολόγιο και δεν χάλασε όλο το σαραβαλάκι μου να τρέχω και να μην φτάνω; Ας κάνω το σταυρό μου...

...νταξ τον έκανα. Αυτό σημαίνει πως αρχικά ζητώ συγγνώμη για την δίμηνη απουσία μου και δευτερευόντως ότι σας απειλώ ότι από εδώ και πέρα θα γράφω πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ  πιο συχνά....Μπουχαχαχαχαχαχαχα!!!

    Ως πρώτο θέμα μετά την μακρόχρονη απουσία μου θα ήθελα να είναι κάτι που σχετίζεται με εξεταστικές, εξετάσεις κλπ καθώς πολύ επίκαιρο το θέμα (οι μεν ξεκινανε οι δε τελειώνουν) και ειδικά με τον πανικό που γίνεται στη χώρα μας πολύς ντόρος γίνεται γύρω από την παιδεία (ο Θεός να την κάνει) και τον επαγγελματικό προσανατολισμό των νέων. Μιλώντας λοιπόν "μέσα από το χωρό" θα σας αναλύσω ένα θεμα χιλιοδιαβασμένο ίσως από κάποιους με διαφοροποιήσεις ίσως αρκετές ως προς την κατηγοριοποίηση.

"τα είδη των εξεταζόμενων"

(το ξέρω πολλοί θα περιμένατε να αναλύσω το θέμα της ερτ αλλά καμία όρεξη δεν έχω να δώσω σε κάποιους την ευκαιρία να λογομαχήσουν δημοσίως για άλλη μια φορά θέλωντας να αποδειξουν πόσο καλοί ρήτορες είναι)

Ξεκινώ λοιπόν:

1. Ο "ξεσκίστηκα στο διάβασμα και παρ'όλα αυτά πεθαίνω από το άγχος"

Σε μια κλίμακα του 5 για να χαρακτηρίσω τη σπαστικότητα (δεν ξερω καν αν υπάρχει τέτοια λέξη αλλά χέστηκα) θα έβαζα 5. Είναι αυτός που κάθεται με το βιβλίο μέσα στο έδρανο του οποίου τη θέση έχει πιάσει από τις 8 το πρωί ακόμα κι αν το μάθημα το δίνει στις 8 το βραδυ, ποιάνει συζήτηση με όλους μιλώντας για τύπους και θεωρήματα και καταστροφολογεί με κάθε ευκαιρία. Αν δε κατι πάει στραβά και όντως δεν γράψει (πράγμα απίθανο αφού έχει ξεσκιστεί) θα κλαφτεί σε όλους τους φοιτητές όλων των τμημάτων όλων των σχολών για τό πόσο προσπάθησε και πόσο αδικήθηκε και πόσο χάλια ειναι τα οικονομικά του και πρέπει να πάρει γρήγορα πτυχίο για να φύγει έξω και να βοηθήσει την οικογένεια του και μπλα μπλα μπλα.

2. Ο "διάβασα λίγο πριν μπω στην αίθουσα και πέσανε αυτά που διάβασα". Οκ δυσκολεύομαι αρκετά να σε πιστέψω εκτός κι αν έχεις κάνει καμιά φοβερή συμφωνία με το διάβολο. Οπότε ξέρνα το τώρα πόσα έδωσες στον καθηγητή, πως έριξες την καθηγήτρια, πόσα σκονάκια έιχες ή, εντέλει, πόσες ώρες διάβασες. Βαθμός σπαστικότητας 4.

3. Ο "τι να διαβάσω"

Αυτός ο άνθρωπος έμαθε ότι το βιβλίο της Μάκρο είναι πορτοκαλί μισή ωρα πριν πέσει για υπνο. Ήταν πολύ αργά και να διαβάσει αλλά και να κάνει
 σκονάκι έτσι βρήκε το καταλληλότερο μέσο. Πήρε το βιβλίο, στυθηκε έξω από τη σχολή από αχάραγα και παίρνοντας ύφος σοφιστικέ σε φάση "έχω φάει τη ζωή μου στα βιβλία" ρωταγε όλους τους διερχόμενους φοιτητές κανένα σος. Το πιο σπαστικό δε είναι όταν αυτοί οι τύποι περνάνε καθαρά από τύχη...Βαθμός σπαστικότητας 3.

4.Ο "αδιάβαστος". Όταν λέμε αδιάβαστος εννοούμε Α-Σ-Χ-Ε-Τ-Ο-Σ. είναι αυτός που 

ξέρει πριν καν περάσει στη σχολή οτι δεν θα περάσει κανένα μάθημα αλλά έρχεται παρ όλα αυτά σε κάθε εξεταστική σε όλα τα μαθημάτα μπας και ανοίξη η τύχη του και γίνει κανα θαύμα. Είναι αυτός που σκάει με τη φραπεδιά στο αμφιθέατρο, κάθεται όπου να ναι, δεν ξέρει ουτε εξ όψεως τον καθηγητή (άλλο που ο καθηγητής τον ξέρει από την καλή και από την ανάποδη καθώς τον εχει κόψει 3808979878 φορές), θα πάρει κόλλα, θα φυγει στο τέταρτο όταν δηλαδή αντιληφθεί ότι δεν πρόκειται να περάσει με πουστιά και όλο το 5 λεπτο που θα κανει να διασχίσει την αίθουσα (εννοείται ότι καθεται στο τελευταίο έδρανο) μέχρι να παραδόσει το γραπτό θα φωνάζει στους φίλους του "τελειωνετε ρε μαλάκες, θα περιμένω έξω να πάμε για καφέ". Βαθμός σπαστικότητας 2.

5. Ο "έχω σκονάκι". Σ αυτήν την κατηγορία δεν κατατάσονται αυτοί που έχουν γίνει άσοι στο σκονάκι (γιατί έχουν γίνει τόσο άσσοι που ποτέ δεν καταλαβαίνεις ποιοι είναι) αλλά όλοι οι άλλοι. Κάθονται στραβά, έχουν τρακ και φαίνεται από όλες τις κινήσεις τους, έχουν ένοχο βλέμμα και γενικά όσο προσπαθούν να μην γίνουν αντιληπτοί τόσο αυτοί καρφώνονται. Ε στο τέλος κόβωνται και πάλι από την αρχή. Βαθμός σπαστικότητας 2.

Αυτά ήταν κατ εμέ τα βασικά ήδη όπως εγώ τα παρακολούθησα και τα παρακολουθώ μέσα στη σχολή. Δέχομαι έξτρα προτάσεις και με χαρά θα έβγαζα part b. XEXE!!

Μέχρι τότε να περνάτε καλά και τα πάντα ανοιχτά!!

Θα ναι σαν μπαίνει η άνοιξη....επιτέλους

  Ήλιος, χρώμα, λουλούδια χαμόόόόόόόςςςςς.... Περνώντας από την εποχή της γκαντεμιάς και της υγρασίας στην εποχή της αισιοδοξία και τη ζεστασιάς μπορώ να σας πω και επίσημα "ΚΑΛΗ ΑΝΟΙΞΗ". Τι πιστεύετε και σεις τις πίπες "ο Μάρτιος είναι ο πρώτος μήνας της άνοιξης και μπλα μπλα μπλα", Μούφα! Αυτό που λατρεύω στην άνοιξη είναι ότι δεν έχει χρονικά περιθώρια. Είναι άναρχο στοιχείο αυτή η άνοιξη. Όποτε θέλει έρχεται όποτε θέλει φεύγει και αν δεν γουστάρει δηλαδή δεν έρχεται και καθόλου. 

    Την άνοιξη δεν την καταλαβαίνεις ούτε στην αλλαγή του μήνα ούτε στην αλλαγή της ώρας ούτε στην αλλαγή της κολεξιόν. Την άνοιξη την καταλαβαίνεις όταν χαμογελάς, όταν ξαφνικά βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου να κάνουν το ίδιο και να έχουν μια ασυνήθιστη έως και ανησυχητική θα έλεγα τάση ευγένειας, όταν θες να ερωτευτείς, να σε ερωτευτούν, όταν βλέπεις τον κήπο σου να περιλαμβάνει τόσα πολλά και διαφορετικά χρώματα... Άλλα πάνω από όλα κάθε άνοιξη που σέβεται τον εαυτό της κουβαλάει μαζί της τις...ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ!! Τι έγινε τσιτσίνια σας χάλασα το ευχάριστο κλίμα. Είναι που όσο άνοιξη κι αν μυρίσει πάντα θα κρατάω μέσα μου ένα κομμάτι του κυνικού εαυτού μου. (Χωρίς πλάκα τώρα ανακάλυψα μια προχθές πίσω από τον καναπέ. Από τη μία πήρα μια λύπη καθώς εμείς ποτέ δεν είχαμε την τύχη να έχουμε πρόβλημα αν και τα κάτω πατώματα είχαν αλλά πήρα διπλή χαρά αφενός γιατί ήταν ψόφια η τσούλα και αφετέρου γιατί είναι φανερό πια πως η άνοιξη ήρθε για τα καλά).

    Τέλος πάντων ο λόγος αυτής μου της ανάρτησης δεν ήταν να μιλήσω για τις ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ αλλά να εκφράσω τη χαρά μου για την εμφάνιση της αγαπημένης μου εποχής και την εξαφάνιση της περιόδου γκαντεμιάς που επικρατούσε τους προηγούμενους μήνες... Αν και προβλέπεται να είναι πιεστική αυτή η περίοδος που έρχεται ποιος νοιάζεται όταν έχει έξω τέτοιο καιρό και μέσα τόση αισιοδοξία. Να χαμογελάτε τσιτσίνια και να μην τα παρατάτε γιατί τελικά αυτό που λείπει από τη ζωή μας δεν είναι τα λεφτά (καλά λείπουν κι αυτά) ούτε τίποτα άλλο παρά η θετική διάθεση και το πλατύ χαμόγελο.

Καλά να περνάτε \

και τα πάντα ανοιχτά εύχομαι!!