Oυδέν μονιμότερον του προσωρινού...

    Ποιος είναι ο βαθύτερος πόθος σας;;; Το πιο μεγάλο και ανεκπλήρωτο όνειρο;;; Η μεγαλύτερη επιθυμία σας;;; Ο σκοπός της ζωής σας;;;; Φωνάξτε τον δυνατά από μέσα σας!! Μόλις τώρα γέμισαν χαμόγελα οι φάτσες όσων είχαν την ατυχία να διαβάζουν αυτήν εδώ την ανάρτηση. Και γιατί δεν το έχετε κάνει ακόμα πραγματικότητα;; Ή έστω δεν το έχετε δρομολογήσει ακόμα;;; Και τώρα είναι που οι ιδιες φάτσες γεμίζουν μελαγχολία, στενοχώρια, θλίψη, απελπισία, τρόμο κλπ κλπ κλπ. 
    Ζούμε τη ζωή που θα θέλαμε να ζήσουμε;;; Η απλώς συμβιβαζόμαστε σε μια καθόλα "προσωρινή" κατάσταση και τοποθετούμε τα σχέδια και τους στόχους μας στο έμμεσο μέλλον. Νιώθω ότι οι άνθρωποι γύρω μου (μαζί τους κι εγώ) έχουμε παγιδευτέι σε ένα ατελείωτο "περίμενε" και βάζουμε τα θέλω μας πίσω από τις υποχρεώσεις μας. Υποχρέωση μας είναι να ζήσουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε εμείς χωρίς να μπαίνουμε στα καλούπια της κοινωνίας, της οικογένειας, της μόδας κοκ. Περίμενε να τελειώσεις το σχολείο/σχολή για να κάνεις το τάδε....Περίμενε να πιάσεις μια δουλειά για να κάνεις το δείνα....Περίμενε να φτιάξουν τα πράγματα για να κάνεις το τάχα...Περίμενε να πάρεις σύνταξη να κάνεις εκείνο... Τι περιμένουμε τέλος πάντων;; Να περάσει η ζωή μας για να τη ζήσουμε;; Και ποια σατανική συνομωσία μας κατήντησε έτσι; Να ζούμε χωρίς να ζούμε. Απλά να υπάρχουμε. 
    Ο Γκάντυ είχε πει πως όταν θα συμβιβαστούμε με την ιδέα του θανάτου ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Πόσο μακάβριο και μάταιο μου φάνηκε όταν το άκουσα και πόσο αληθινό και σωστό μου φαίνεται όσο περνάει ο καιρός και το σκέφτομαι. Αυτό είναι που μας λείπει. Να συνειδητοποιήσουμε ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε και ότι αυτή τη μέρα ποτέ δεν θα τη μάθουμε παρά μόνο όταν συντελεστεί. Να ζούμε σαν να πρόκειται να πεθάνουμε το επόμενο λεπτό. Να μην παγιεδευόμαστε σε μεγαλεπίβολα σχέδια και μακροχρόνιες στρατηγικές. Στο κάτω κάτω ο οικονομολόγος J.Boss είχε πει πως "Ο όρος μακροχρόνια δεν υφίσταται για τρέχουσες υποθέσεις. Μακροχρόνια θα είμαστε όλοι νεκροί". (πόσο σε ταρακουνάει το γεγονός ότι κάτι τέτοιο ειπώθηκε από έναν στηγνό οικονομολόγο).
    Βέβαια όλα αυτά είναι λόγια. Μόνο όμορφα λόγια. Μα πόσο όμως απέχουν οι λέξεις από τις πράξεις; Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις την αυτοκριτική σου και να παραδεχτείς ότι ζω μια ζωή που δεν μ' αρέσει απλά και μόνο γιατί θεωρώ ότι είναι το κουκούλι της ζωής που θέλω να κάνω. Να θυμάστε όμως: δε γίνονται όλες οι κάμπιες πεταλούδες. Πεταλούδες γίνονται μόνο οι κάμπιες οι δυνατές που χρησιμοποιούν το κουκούλι τους σωστά και στοχεύουν ακριβώς στην άνοιξη. Με λίγα λόγια επειδή ποτέ δεν ξέρεις αν ο προθάλαμος μέσα στον οποίο έχεις θέσει τη ζωή σου είναι σωστά διαμορφωμένος ένα σου μένει να κάνεις: να "ζεις" και ως κάμπια. Κι αν είσαι τυχερός θα γίνεις και πεταλούδα. Αλλιώς θα ξέρεις ότι τουλάχιστον έχεις "ζήσει" όπως και να χει.

                                                                                                                                 Τα λέμε σύντομα!

Μέχρι τότε...

Τα πάντα ανοιχτά!! 

Μία η Άντζελα και μία εγώ...

   ...με τα περίεργα come back μας. Πέρασαν σχεδόν 6 μήνες από την τελευταία μου ανάρτηση και δεν θα μπω καν στη διαδικασία να ζητησω συγγνώμη γιατί το λίγοτερο έχω καταντήσει γραφική. Ούτε θα σας πω πόσο άλλαξε η ζωή μου αυτον τον τελευταίο μισό χρόνο γιατί θα διαβάζετε 20 χρόνια για κάτι που στην τελική δεν σας νοιάζει και καθόλου. 
    Ολα αλλάζουν τελικά. Και τον τελευταίο καιρό ανακαλύπτω πόσο πολύ μ αρέσουν οι αλλαγές και τα απρόοπτα. Και πόσο τυχερή είμαι (και θα είμαι στο μέλλον αν δεήσει ο άνωβης) που έχω γύρω μου ανθρώπους που με εκπλήσουν καθημερινά, ακόμα και δυσάρεστα, και κάνουν αυτήν την ανιαρή καθημερινότητα να αποκτά "κάτι". Ναι τσιτσινάκια μου προτιμώ τις δυσάρεστες εκπλήξεις από μία ζωή και μια ρουτίνα χωρίς εκπλήξεις και θυμώνω με τον εαυτό μου που πολλάκι το προηγούμενο διάστημα χρησιμοποίησε (πόσο μάλλον πίστεψε) το αγγλικό (ποτέ δε χώνεψα τους συννεφιασμένους άγγλους) "no news good news". Όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενες αναρτήσες είμαστε όλοι λίγο πολύ drama queens οπότε από την παντελή αδράνεια (πολλές φορές και ευτυχία) προτιμούμε ή έστω επιζητούμε λίγο τη μίρλα τη μιζέρια.
    Και αυτό το καταλαβαίνω τώρα στην κατάσταση που βρισκόμαστε πανελληνίως, παγκοσμίως κοκ. Λεφτά, ΛΕΦΤΑ, Λ Ε Φ Τ Α......Μόνο γκρίνια για λεφτά και υλικά αγαθά. Οκ μάθαμε να ζούμε στα πολλά και τώρα μας κακοφαίνεται.Και μιλάω για τη μεσαία τάξη που έχει αυτή τη στιγμή την δυνατοτητα να διαβάζει αυτην την ανάρτηση και να έχει λογοριασμό στο google για να μπορεί να το κάνει αυτό και υπολογιστή για να το κάνει αυτό....Σοβαρά τώρα;;;; Έχετε υπολογιστή, ίντερνετ, σπίτι, ρεύμα κλπ κλπ. Κοιτάξτε επιτέλους γύρω σας και δείτε πόσοι άνθρωποι υπάρχουν που δεν έχουν όλα αυτά... Και εντάξει δεν μιλάω για τον υπολογιστή και το ίντερνετ. Μιλάω για φαί, σπίτι, ρεύμα...Σταματήστε να γκρινιάζετε και κοιτάξτε πόσο τυχεροί είστε που έχετε όσα έχετε (και δεν μιλάω μόνο για τα υλικά αγαθά). Και τότε θα αρχίσουν όλα. Αν καταλάβουμε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε αυτά τα όποια έχουμε θα κοιτάξουμε και λίγο δίπλα μας σ αυτούς που είναι σαν μακράν χειρότερη μοίρα από τη δική μας.
    Ας γίνουμε λίγο άνθρωποι. Όχι μόνο ως προς το φιλανθρωπικό τομέα αλλά γενικά. Και όχι μόνο για τους άλλους. Αλλά και για εμάς. Πόσο καλύτερος θα ήταν αυτός ο κόσμος αν είχαμε όλοι χαμόγελα. Όχι μόνο οπτικά αλλά και ουσιαστικά. Και όταν θα γίνω βασίλισα του κόσμου θα σας δώσω στον καθένα από ένα εκατομμύριο να δείτε που πάλι δεν θα σας είναι αρκετό.
    Και κάπου εδώ τελείωνει-βασικά αρχιζει- το παραλήρρημα σκέψεων ενός εξαμήνου. Υπόσχομαι στην ιστολογιακή δεοντολογία και ηθική μου ότι εμφανίζομαι πιο συχνά.

Μέχρι τότε

τα πάντα ανοιχτά!!!