προβληματική....

     Ζόρικα τα πράγματα σε μία πόλη που έχει μάθει να είναι απαιτητική με τα παιδιά της. Σε μια προσπάθεια να καταννοήσω τον όγκο πληροφοριών και γεγονότων που συρρέουν ανενόχλητα τον τελευταίο καιρό στη ζωή όχι μόνο τη δική μου αλλά και των ανθρώπων γύρω μου κατάλαβα ότι το συμπάν δεν πρόκειται να συγχρονιστεί ποτέ. Έκατσα και έψαξα την ετυμολογία του όρου "πρόβλημα" κατα τη διάρκεια μιας υπαρξιακής αναζήτησης. Το πρόβλημα προέρχεται από την πρόθεση "προ" και το ρήμα "βάλλω". Δηλαδή πρόβλημα είναι ό,τι τίθεται μπροστά, στο κέντρο δηλαδή της προσοχής. Αυτό δηλαδή σημαίνει πως ό,τι δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε δεν είναι πρόβλημα; Δηλαδή μπορούμε να επιλέξουμε εμείς τι θα είναι πρόβλημα και τι όχι; Κι αν ναι γιατί παραπονιόμαστε συνεχώς για προβλήματα που δεν θα θέλαμε να υπάρχουν;

     Εγώ πάλι από την εμπειρία μου έχω καταλάβει ότι πρόβλημα είναι αυτό που δεν φαίνεται. Αυτό που κρύβεται καλά, που μπορείς, που θες να κρύψεις καλά. Αυτό ίσως είναι το επικίνδυνο παιχνίδι των προβλημάτων. Αν όμως δεχτούμε ότι δεν υφίσταται πρόβλημα χωρίς επίλυση τότε μήπως όσο αγνοούμε ένα πρόβλημα δεν είναι πρόβλημα κι αποτελεί πρόβλημα μόνο όταν το τοποθετήσουμε "μπροστά" προσπαθώντας να βρούμε λύση; Μηπως λοιπόν "τα προβλήματα" δεν είναι κάτι αρνητικό. Μηπως αρνητικά είναι τα "μη πορβληματα"; Αυτά που κρύβονται στην σκιά των υπολοίπων και αρνούνται πεισματικά να εμφανιστούν ή εμείς επιμένουμε πεισματικά να τα αγνοούμε; Και τελικά το πόσο σημαντικό είναι ένα πρόβλημα εξαρτάται από το πόσο πολύ καθυστερήσαμε να το θέσουμε "μπροστά"; 

      Τελικά μάλλον η ζωή είναι μικρή για να κρατάς πράγματα φυλλαγμένα και ίσως τα προβλήματα να πρέπει να υπάρχουν στη ζωή μας για να μάθουμε και να τα αντιμετωπίζουμε. Στο κάτω κάτω όλα θέμα συνήθειας  είναι και κυρίως θέλησης.

                                           Καλό σας βράδυ

και τα πάντα ανοιχτά!!

που πας φοιτητάκι με τέτοιο καιρό;

     Το τι χάρηκα όταν έφτασε στα χέρια μου το καινούριο, ανανεωμένο (χωρις καφέ) πλητρολόγιό μου δεν περιγράφεται!! Δεν λες πάλι καλά που χάλασε μόνο το πληκτρολόγιο και δεν χάλασε όλο το σαραβαλάκι μου να τρέχω και να μην φτάνω; Ας κάνω το σταυρό μου...

...νταξ τον έκανα. Αυτό σημαίνει πως αρχικά ζητώ συγγνώμη για την δίμηνη απουσία μου και δευτερευόντως ότι σας απειλώ ότι από εδώ και πέρα θα γράφω πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ  πιο συχνά....Μπουχαχαχαχαχαχαχα!!!

    Ως πρώτο θέμα μετά την μακρόχρονη απουσία μου θα ήθελα να είναι κάτι που σχετίζεται με εξεταστικές, εξετάσεις κλπ καθώς πολύ επίκαιρο το θέμα (οι μεν ξεκινανε οι δε τελειώνουν) και ειδικά με τον πανικό που γίνεται στη χώρα μας πολύς ντόρος γίνεται γύρω από την παιδεία (ο Θεός να την κάνει) και τον επαγγελματικό προσανατολισμό των νέων. Μιλώντας λοιπόν "μέσα από το χωρό" θα σας αναλύσω ένα θεμα χιλιοδιαβασμένο ίσως από κάποιους με διαφοροποιήσεις ίσως αρκετές ως προς την κατηγοριοποίηση.

"τα είδη των εξεταζόμενων"

(το ξέρω πολλοί θα περιμένατε να αναλύσω το θέμα της ερτ αλλά καμία όρεξη δεν έχω να δώσω σε κάποιους την ευκαιρία να λογομαχήσουν δημοσίως για άλλη μια φορά θέλωντας να αποδειξουν πόσο καλοί ρήτορες είναι)

Ξεκινώ λοιπόν:

1. Ο "ξεσκίστηκα στο διάβασμα και παρ'όλα αυτά πεθαίνω από το άγχος"

Σε μια κλίμακα του 5 για να χαρακτηρίσω τη σπαστικότητα (δεν ξερω καν αν υπάρχει τέτοια λέξη αλλά χέστηκα) θα έβαζα 5. Είναι αυτός που κάθεται με το βιβλίο μέσα στο έδρανο του οποίου τη θέση έχει πιάσει από τις 8 το πρωί ακόμα κι αν το μάθημα το δίνει στις 8 το βραδυ, ποιάνει συζήτηση με όλους μιλώντας για τύπους και θεωρήματα και καταστροφολογεί με κάθε ευκαιρία. Αν δε κατι πάει στραβά και όντως δεν γράψει (πράγμα απίθανο αφού έχει ξεσκιστεί) θα κλαφτεί σε όλους τους φοιτητές όλων των τμημάτων όλων των σχολών για τό πόσο προσπάθησε και πόσο αδικήθηκε και πόσο χάλια ειναι τα οικονομικά του και πρέπει να πάρει γρήγορα πτυχίο για να φύγει έξω και να βοηθήσει την οικογένεια του και μπλα μπλα μπλα.

2. Ο "διάβασα λίγο πριν μπω στην αίθουσα και πέσανε αυτά που διάβασα". Οκ δυσκολεύομαι αρκετά να σε πιστέψω εκτός κι αν έχεις κάνει καμιά φοβερή συμφωνία με το διάβολο. Οπότε ξέρνα το τώρα πόσα έδωσες στον καθηγητή, πως έριξες την καθηγήτρια, πόσα σκονάκια έιχες ή, εντέλει, πόσες ώρες διάβασες. Βαθμός σπαστικότητας 4.

3. Ο "τι να διαβάσω"

Αυτός ο άνθρωπος έμαθε ότι το βιβλίο της Μάκρο είναι πορτοκαλί μισή ωρα πριν πέσει για υπνο. Ήταν πολύ αργά και να διαβάσει αλλά και να κάνει
 σκονάκι έτσι βρήκε το καταλληλότερο μέσο. Πήρε το βιβλίο, στυθηκε έξω από τη σχολή από αχάραγα και παίρνοντας ύφος σοφιστικέ σε φάση "έχω φάει τη ζωή μου στα βιβλία" ρωταγε όλους τους διερχόμενους φοιτητές κανένα σος. Το πιο σπαστικό δε είναι όταν αυτοί οι τύποι περνάνε καθαρά από τύχη...Βαθμός σπαστικότητας 3.

4.Ο "αδιάβαστος". Όταν λέμε αδιάβαστος εννοούμε Α-Σ-Χ-Ε-Τ-Ο-Σ. είναι αυτός που 

ξέρει πριν καν περάσει στη σχολή οτι δεν θα περάσει κανένα μάθημα αλλά έρχεται παρ όλα αυτά σε κάθε εξεταστική σε όλα τα μαθημάτα μπας και ανοίξη η τύχη του και γίνει κανα θαύμα. Είναι αυτός που σκάει με τη φραπεδιά στο αμφιθέατρο, κάθεται όπου να ναι, δεν ξέρει ουτε εξ όψεως τον καθηγητή (άλλο που ο καθηγητής τον ξέρει από την καλή και από την ανάποδη καθώς τον εχει κόψει 3808979878 φορές), θα πάρει κόλλα, θα φυγει στο τέταρτο όταν δηλαδή αντιληφθεί ότι δεν πρόκειται να περάσει με πουστιά και όλο το 5 λεπτο που θα κανει να διασχίσει την αίθουσα (εννοείται ότι καθεται στο τελευταίο έδρανο) μέχρι να παραδόσει το γραπτό θα φωνάζει στους φίλους του "τελειωνετε ρε μαλάκες, θα περιμένω έξω να πάμε για καφέ". Βαθμός σπαστικότητας 2.

5. Ο "έχω σκονάκι". Σ αυτήν την κατηγορία δεν κατατάσονται αυτοί που έχουν γίνει άσοι στο σκονάκι (γιατί έχουν γίνει τόσο άσσοι που ποτέ δεν καταλαβαίνεις ποιοι είναι) αλλά όλοι οι άλλοι. Κάθονται στραβά, έχουν τρακ και φαίνεται από όλες τις κινήσεις τους, έχουν ένοχο βλέμμα και γενικά όσο προσπαθούν να μην γίνουν αντιληπτοί τόσο αυτοί καρφώνονται. Ε στο τέλος κόβωνται και πάλι από την αρχή. Βαθμός σπαστικότητας 2.

Αυτά ήταν κατ εμέ τα βασικά ήδη όπως εγώ τα παρακολούθησα και τα παρακολουθώ μέσα στη σχολή. Δέχομαι έξτρα προτάσεις και με χαρά θα έβγαζα part b. XEXE!!

Μέχρι τότε να περνάτε καλά και τα πάντα ανοιχτά!!

Θα ναι σαν μπαίνει η άνοιξη....επιτέλους

  Ήλιος, χρώμα, λουλούδια χαμόόόόόόόςςςςς.... Περνώντας από την εποχή της γκαντεμιάς και της υγρασίας στην εποχή της αισιοδοξία και τη ζεστασιάς μπορώ να σας πω και επίσημα "ΚΑΛΗ ΑΝΟΙΞΗ". Τι πιστεύετε και σεις τις πίπες "ο Μάρτιος είναι ο πρώτος μήνας της άνοιξης και μπλα μπλα μπλα", Μούφα! Αυτό που λατρεύω στην άνοιξη είναι ότι δεν έχει χρονικά περιθώρια. Είναι άναρχο στοιχείο αυτή η άνοιξη. Όποτε θέλει έρχεται όποτε θέλει φεύγει και αν δεν γουστάρει δηλαδή δεν έρχεται και καθόλου. 

    Την άνοιξη δεν την καταλαβαίνεις ούτε στην αλλαγή του μήνα ούτε στην αλλαγή της ώρας ούτε στην αλλαγή της κολεξιόν. Την άνοιξη την καταλαβαίνεις όταν χαμογελάς, όταν ξαφνικά βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου να κάνουν το ίδιο και να έχουν μια ασυνήθιστη έως και ανησυχητική θα έλεγα τάση ευγένειας, όταν θες να ερωτευτείς, να σε ερωτευτούν, όταν βλέπεις τον κήπο σου να περιλαμβάνει τόσα πολλά και διαφορετικά χρώματα... Άλλα πάνω από όλα κάθε άνοιξη που σέβεται τον εαυτό της κουβαλάει μαζί της τις...ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ!! Τι έγινε τσιτσίνια σας χάλασα το ευχάριστο κλίμα. Είναι που όσο άνοιξη κι αν μυρίσει πάντα θα κρατάω μέσα μου ένα κομμάτι του κυνικού εαυτού μου. (Χωρίς πλάκα τώρα ανακάλυψα μια προχθές πίσω από τον καναπέ. Από τη μία πήρα μια λύπη καθώς εμείς ποτέ δεν είχαμε την τύχη να έχουμε πρόβλημα αν και τα κάτω πατώματα είχαν αλλά πήρα διπλή χαρά αφενός γιατί ήταν ψόφια η τσούλα και αφετέρου γιατί είναι φανερό πια πως η άνοιξη ήρθε για τα καλά).

    Τέλος πάντων ο λόγος αυτής μου της ανάρτησης δεν ήταν να μιλήσω για τις ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ αλλά να εκφράσω τη χαρά μου για την εμφάνιση της αγαπημένης μου εποχής και την εξαφάνιση της περιόδου γκαντεμιάς που επικρατούσε τους προηγούμενους μήνες... Αν και προβλέπεται να είναι πιεστική αυτή η περίοδος που έρχεται ποιος νοιάζεται όταν έχει έξω τέτοιο καιρό και μέσα τόση αισιοδοξία. Να χαμογελάτε τσιτσίνια και να μην τα παρατάτε γιατί τελικά αυτό που λείπει από τη ζωή μας δεν είναι τα λεφτά (καλά λείπουν κι αυτά) ούτε τίποτα άλλο παρά η θετική διάθεση και το πλατύ χαμόγελο.

Καλά να περνάτε \

και τα πάντα ανοιχτά εύχομαι!!

η εφαρμογή του νόμου του Μέρφυ σε 7 απλά βήματα

     Το ξέρω πως είμαι απαράδεκτη και πως είχα υποσχεθεί να μην ξαναχαθώ από από προσώπου γης αλλά τα επίπεδα γκαντεμίνης μου το τελευταίο καιρό έχουν ανέβει επικίνδυνα με αποτέλεσμα εκτός από τα χίλια μύρια όσα έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό, ο υπολογιστής μου, διψασμένος για καφεινή, να λουστεί με μια ωραιότατη κούπα καφέ, να λειτουργεί μεν αλλά να μην επικοινωνεί καθόλου με την πραγματικότητα το πληκτρολόγιο. Αυτό σημαίνει ότι μέχρι να το αποκρυπτογραφήσω θα κάνω αραιές αναρτήσεις και από δανεικό λάπτοπ (γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ).

    Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα όπως καταλάβατε δεν πάνε και πολύ καλά, και δεν μιλάω μόνο για μένα αγαπητά τσιτσίνια (καλά εμένα μου έχει γα...γκουχου ο Δίας δεν το συζητώ) γενικά βλέπω ανθρώπους γύρω μου να προσπαθούν να τα βάλουν με τα πάμπολα προβλήματά τους. Στην αρχή λέω, οκ είναι ανάδρομος ο Ερμής θα περάσει, τώρα η αλήθεια είναι πως έχω αρχίσει λίγο να τρομάζω. Ντάξει μην φανταστείτε ότι έχει συμβεί κατι συνταρακτικό απλά πολλά μικρά που σου τσακίζουν τα νεύρα. Σας φαίνομαι υπερβολική; Πως θα σας φαινόταν αν μία μέρα ξυπνάγατε αργοπορημένοι το πρωί, φτιάχνατε καφέ απότυχημένο τον οποίο βάζατε σε θερμός γιατί δεν προλάβατε να πιείτε σπίτι, λίγο πριν μπείτε στη δουλειά χυνόταν πάνω σας τη μοναδική μέρα που αποφασίσατε να βάλετε την μοναδική άσπρη μπλούζα που έχετε (γιατί προτιμάτε τα σκούρα χρώματα), η δουλειά δεν πήγαινε καλά, βλέπατε το λεωφορείο να περνάει μπροστά από τα μάτια σας χωρίς να σταματάει ενώ η μητέρα σας βιάζεται να πάτε για δουλειές που δεν μπορούν να περιμένουν, πηγαίνατε σπίτι όπου συνειδητοποιούσατε ότι δεν έχει φαί να φάτε, ενώ όταν το απόγευμα κάνατε μια απόπειρα να ξεκουραστείτε σας παίρνει τηλ η κολλητή σας να σας πει ότι χώρησε, ο κολλητός σας να σας πει ότι κοπήκατε σε ακόμα ένα μάθημα του εξαμήνου, ο μπαμπάς σας να σας πει ότι τη δουλειά που θέλατε στο σπίτι δεν μπορεί να την κάνει γιατί πνίγεται στη δουλειά και η αδερφή σας να σας πει ότι δεν την πληρώσανε τελικά οπότε τα λεφτά που σας χρώσταγε εν ολίγοις κλάφτε τα.Τέλος το πρωί ξυπνάς με 38 πυρετό και μία ιωση από το πουθενά. Μόλις σας περιέγραψα μια τυπική μέρα του τελευταίου μήνα. Οκ  μπορεί να μην γίνονται κάθε μέρα τα ίδια γεγονότα αλλά σας  έδωσα νομίζω μια σαφή εικόνα του τι συμβαίνει και σε ποιο βαθμό κάθε μέρα. 

    Και καλά στην αρχή λέω έχω πολλούς εχθρούς οκ! Μια κατάρα να έριξε ο καθένας πάει η υπόλοιπη ζωή μου θα είναι σκατά αλλά τι να κάνεις θα το συνηθίσω. Δεν είναι αυτό! Τον τελευταίο καιρό βλέπω ανθρώπους γύρω μου που έχουν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Δεν προλαβαίνουν να λύσουν το ένα πρόβλημα και τσουπ να το άλλο. Τι να πεις? Εγώ συνήθισα πια και απλά γελάω με την γκαντεμιά μου. 

    Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να οπλιστούμε με υπομονή και να δούμε λίγο έξω που μπαίνει η άνοιξη και να χαμογελάσουμε μπας και μας χαμογελάσει η τύχη. Βρε μπας και φταίμε εμείς για την ατυχία μας? 

Υ.Γ. Σήμερα είδα την πρώτη πεταλούδα του χρόνου

Ελπίζω να τα πούμε σύντομα 

Μέχρι τότε μην ξεχνάτε

Τα πάντα ανοιχτά

τα δικά μας δικά μας, και τα δικά σας δικά μας

     Εγώ στη ζωή μου ποτέ δεν ήμουν εγωίστρια και δεν νομίζω τελικά ότι είναι θέμα εγωισμού. Έχουμε όμως μια τάση να αποποιούμαστε όλες τις ευθύνες των πράξεών μας προσπαθώντας να σώσουμε το τομάρι μας σε έναν αέναο αγώνα επιβίωσης. Το χειρότερο δεν είναι αυτό που κάνουμε συνειδητά. Δηλαδή να αποποιούμαστε τις ευθύνες της κουτσουκέλας μας θέλοντας να αποφύγουμε τις κυρώσεις, και γενικά, οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας συνειδητά, καλό ή κακό, δεν πρέπει να το φοβόμαστε. Γιατί οτιδήποτε πραγματοποιείται από τον εαυτό μας εν γνώση μας είναι κάτω από τον έλεγχό μας, που σημάινει ότι μπορούμε να θέσουμε όρια και την κατάλληλη στιγμή είτε να πούμε "στοπ", είτε να δώσουμε τη λύση.

    Αυτά που έχουν αρχίσει να με τρομάζουν τον τελευταίο καιρό παραηρώντας τα και στον εαυτό μου είναι τα υποσυνείδητα. Αυτά δηλαδή τα οποία δεν τα ελεγχεις και πρέπει να περάσει ένα Α χρονικό διάστημα για να τα επεξεργαστείς και να τα καταλάβεις. Και ως γνήσιο ανθρώπινο ον, μένω μαλάκας και άναυδη μπροστά σε κάθε τι που είναι και τείνει να παραμείνει εκτός του ελέγχου μου. 

    Αυτού του είδους την αποποίηση ευθυνών έχω αρχίσει να φοβάμαι επικίνδυνα. Στις ανθρώπινες σχέσεις όταν γίνεται σφάλμα ποτέ η πηγή του κακού δεν είναι ο ένας. Το χέρι του κακού μπορεί να είναι ένα, η πηγή όμως αυτού ποτέ. Γιατί μέσω των ανθρώπινων σχέσεων μαθαίνουμε να δρούμε ομαδικά. Αν κάποιος κάνει μαλακία μέσα στην ομάδα δεν φταίει μόνο αυτός αλλά και τα υπόλοιπα μέλη που δεν είδαν και δεν διόρθωσαν το σφάλμα ή που δεν έβαλαν το σωστό άτομο στο σωστό πόστο. Παρ' όλα αυτά ένω όλοι λίγο πολύ το γνωρίζουμε αυτό κανείς δεν μπορεί να καταπιεί το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει και στη δική του περίπτωση. Ναι φίλε αναγνώστη φταις ΚΑΙ ΕΣΥ!!

    Το θέμα είναι ότι πάντα με αηδιαστικά μαθηματική ακρίβεια ο χρόνος που σου παίρνει να αναλογιστείς και να αναγνωρίσεις τις δικές σου ευθύνες είναι ο διπλάσιος από αυτόν που κάνει για τις ευθύνες των άλλων. Το αποτέλεσμα; Να βομβαρδίζουμε τον άλλον με ένα σωρό κατηγορίες νιώθωντας μια προσωρινή ανακούφιση καθώς εμείς "όλα σωστά τα κάναμε, ο άλλος φταίει". Οι περισσότερες των περιπτώσεων αν ακολουθήσετε αυτήν την τακτική είναι ο άλλος να απαντήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Η κουβέντα θα καταλήξει σε καβγά, σε αδιέξοδο και σε ολοκληρωτικό ρήγμα στη σχέση ( ό,τι σχέση και να είναι αυτή). Το θέμα είναι να μην πέσεις σε ενοχικό άτομο. Το ενοχικό άτομο απλά θα νιώσει σαν τον χειρότερο άνθρωπο του κόσμο πράγμα που θα τον οδηγήσει στο να παραδεχτεί οσα εσείς του έχετε προσάψει, να συνειδητοποιήσει πόσο ελεινό και τρισάθλιο ον είναι που σας τα κανε όλα αυτά, πως δεν του αξίζει καν να σας κοιτάει ε και στο τσακίρ να ρίξει και ενα φούντο (οκ υπερέβαλα λίγο ίσως απλά για να καταλάβετε). Το αποτέλεσμα δεν θα είναι μόνο ολέθριο για αυτόν που οκ ενοχικός είναι, έτσι έχει μάθει να συμπεριφέρεται, κάποια στιγμή θα το ξεπεράσει, αλλά για εσάς που το κενό που νομίζατε οτι καλύψατε βρίζοντας κατηγορώντας ή απλά διώχνωντας (αν είστε όπως εγώ) είναι τεράστιο. 

    Τσιτσίνια μου όμως οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι έτσι. Σημασία έχει ότι κατάληξη και να έχουν πάντα να μαθαίνουμε κάτι. Καθε αποτυχία είναι ένα μάθημα όσο κλισέ κι αν ακούγεται. Το θέμα δεν είναι ποιος έχει την ευθύνη για την αποτυχία αλλά πως δεν θα επαναληφθεί και θα μετατραπεί σε επιτυχία. Δύσκολη η αυτοκριτική δεν λέω αλλά πρέπει να γίνεται έστω κι αργά. Όχι τόσο για την δικαίωση των άλλων όσο για την λύτρωση του ίδιου μας του εαυτού. 

Υ.Γ.  Σας υπόσχομαι πως στην επόμενη ανάρτηση θα είμαι λιγότερο ποιητικιά και ρουμαντικιά και περισσότερο εγώ...

Μέχρι τότε τα πάντα ανοιχτά....

Φιλιά πολλά!!!

σωστό λιοντάρι πάει να πάρει τη μπουκιά του αλλουνού

    Άνθρωποι...Περίεργα πλάσματα...Απρόβλεπτα! Ποτέ καμία μηχανή, καμία θεωρία, καμία σχέση, καμιά εξίσωση δεν θα καταφέρει να προβλέψει ή να εξηγήσει επακριβώς τον αθρώπινο νου. Πάντα πίσω από κάθε παραπάνω τεχνική θα υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό απόκλισης ή λάθους. Πόσες φορές δεν έχει ευχηθεί κάποιος από εσάς να μπορούσε να διαβάσει και να εξηγήσει το μυαλό ενός άλλου ανθρώπου και πόσες φορές δεν το έχει ευχηθεί καποιος άλλος αυτό για εσάς. Αυτό όμως που είναι αξιοθαύμαστο στον ανθρώπινο νου και στα αθρώπινα συναίσθήματα είναι η αρχή του "θέλω ό,τι δεν έχω"
    Αυτή η αρχή, το δόγμα της ανθρώπινης ψυχής έχει κάψει κόσμο και κοσμάκη και έχει σώσει άλλο. Δεν θα το χαρακτήριζα ακριβώς αχαριστία. Ίσως να είναι ένα τελευταίο ζωόδες ένστικτο που μας έχει μείνει, μια τελευταία σύνδεση με τη βοιδίσια φύση μας, ο συνεχής δηλαδή αγώνας για επιβίωση. Και επειδή ζούμε στην εποχή που όλα είναι αρκετά εύκολα να τα αποκτήσουμε πραγματοποιούμε αυτο το κηνυγητό στην καθημερινή μας ζωή και κυρίως στις ανθρώπινες σχέσεις μας. Προσπαθούμε συνεχώς να αποκτήσουμε κάτι που δεν έχουμε και όταν δώσει ο θεός να το αποκτήσουμε τότε το παρατάμε (βαρετό αφού είναι πλέον στην κατοχή μας) και απλώνουμε τα ρανταρ μας για να εντοπίσουμε την επόμενη επικίνδυνη αποστολή. Τώρα αν αυτό το κάτι που καταφέραμε να αποκτήσουμε ξεκινά σιγά σιγά να φεύγει της κατοχής μας νιώθουμε απειλή και υιοθετούμε αμυντική στάση πάλι στο όνομα του αγώνα για επιβίωση.
    Θα λένε τώρα μερικοί από μέσα τους "πες τα χρυσόστομη" έχωντας στο νου τον/την πρώην που δεν φέρθηκε σωστά, αδιαφορούσε μπλα μπλα μπλα μπλα....Σοβαρά γατάκια;;;; Για ψαχτείτε λίγο για δείτε πόσες φορές το έχετε κάνει στη ζωή σας και πόσες φορές έχετε ουσιαστικά παρατήσει κάτι που όταν σας παρατάει ξεκινάτε έναν εγώνα δρόμου για να κρατηθείτε "στη ζωή". Θα το ξαναπώ για άλλη μια φορά. ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ. Σκεφτείτε λίγο ατάκες μέσα από την καθημερινή μας ζωή που επιβεβαιώνει αυτο ακριβώ το έμφυτο ένστικτο του ανθρώπου με πιο χαρακτηριστική την "αν αγαπάς κάτι άστο να φύγει αν γυρισει κλπ κλπ". Γιατί δηλαδή να αγαπάς κάτι και να το αφήσεις να φύγεις; Για να ευχαριστήσεις το εγωισμό σου; Για να επιβεβαιωθείς; Όταν αγαπάς κάτι κάνεις τα πάντα να το κρατήσεις κοντά σου και να μην το χάσεις αυτό υποτίθεται έχει νόημα. Αυτή όμως η φράση δεν υποδηλώνει μόνο την ανάγκη για κηνύγι αλλά και την ανάγκη να μας κηνυγάνε. Εκτός από την ανάγκη μας για περιπέτεια έχουμε να ικανοποιήσουμε και έναν κρυφό εγωισμό που μας θέλει λίγο πιο πάνω από όλα τα πλάσματα αυτής της "ζούγκλας". Εξάλλου ποιος δεν θα ήθελε να είναι το λιοντάρι; Τελικά όμως έχει νόημα να είμαστε αρχηγοί σε ένα ζωικό βασίλειο που είμαστε μόνοι μας;
   

"Σουηδία Γίναμε"

     Πέρασε ο καιρός, ήρθαν οι μέρες, έφυγαν, ξαναήρθαν και τούμπαλιν. Μα τι κατάσταση είναι αυτή; Ποια σατανική συμφωνία έχει κάνει ο χρόνος με το διάβολο και περνάει τόσο γρήγορα ο άτιμος; Δεν θα σας πω για τη ζωή μου όχι μόνο γιατί δεν συνέβη σχεδό τίποτα συνταρακτικό (μπορώ να πω πως πλέον βουλιάζω στους καρπούς των ευχών μου για λίγη ηρεμία...αλλά βαρεμάρα ρε παιδιά...είμαι ιχθύς πανάθεμά με...τι την θέλω την ηρεμία;) αλλά γιατί το τι έγινε στη ζωή ενός μόνο ατόμου πάνω στον αχανή πλανήτη μας δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Ναι κυρίες και κύριοι είναι η συνταρακτική αυτή στι στιγμή στη ζωή του ατόμου που αναθεωρείς, διαλογίζεσαι, σκέφτεσαι και καταλαβαίνεις αφενός ότι δεν είσαι μόνο εσύ ένα γαιδούρι με σαμάρι φορτωμένο με χίλια δυο αλλά και ότι αυτή η πρώτη συνειδητοποίηση σε κάνει να ελπίζεις έστω σε λίγη κατανόηση. Αναθεωρώ λοιπόν μαζί με τον τρόπο σκέψης μου και το στυλ αυτού εδώ του blog, και επειδή είμαστε έλληνες ωρέ αναφέρομαι στην θεματολογία. Μην φανταστείτε  καμία συνταρακτική αλλάγη -πάλι ο,τι μου κατέβει θα γράφω- αλλά έτσι ρε παιδί μου για να γίνει λίγος ντώρος γύρω από το blog μου.

   Σε αυτή την πρώτη αναρτηση-αλλαγή θα αναλύσω το θέμα της υπερβολικής -σουηδικής θα έλεγα άνεσης- που πουλάμε κάθε μέρα γύρω μας. 

   Είμαστε άνθρωποι με αισθήματα με κακές στιγμές και με προβλήματα (που λέει και ο φίλτατος φιλόλογος ραψωδός). Έχουμε συμπάθειες, αντιπάθειες, ερωτευόμαστε, βαριόμαστε, αγαπάμε, μισούμε και όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά. Για κάποιον όμως ακατανόητο, ανεξήγητο, εξωγήινο, "μα τον Άνωβη" λόγο επιλέγουμε πλείστων των φορών να κρύβουμε όλα αυτά τα συναισθήματα πίσω απο μια καλά καμουφλαρισμένη από δήθεν ευγένεια απάθεια. Γιατί φοβόμαστε να πούμε "σε θέλω". "σ' αγαπάω", "φοβάμαι", "βαρέθηκα", "σε μισώ", και απλά έχουμε όλοι ένα μόνιμο μηδείασμα και μια ηλίθια ευγένει του στυλ " αεροσυνοδός που παίρνω ψίχολα, έχω χίλια δυο στο κεφάλι μου, θέλω να πάω σπίτι μου, αλλά γεμάτη χαμόγελο σε ρωτάω "tea or coffie" ενω στην πραγματικότητα θέλω να σου πω πήγαινε πίσω από την κουρτίνα και φέρε και σε μένα ένα". Δηλαδή τι; Γιατί το κάνουμε αυτό; 

    Και θα μου απαντήσουν κάποιοι "κι άμα πληγώσουμε κάποιον;". Ε λοιπόν ακούστε κάτι που μπορεί να το καούτε πρώτη φορά. Πάνω στον πλανήτη ζουν τρεισεκατομμύρια άνθρωποι που σκέφτονται  με

διαφορετικό τρόπο ο κάθε ένας. Οι σκέψεις μας, οι πράξεις μας, τα συναισθήματα μας και οι επιλογές μας είναι απόλυτα λογικό να αρέσουν σε κάποιους και να μην αρέσουν σε κάποιους άλλους. Στο κάτω κάτω με το να μην εκφραζόμαστε πλήρως σίγουρα πληγώνουμε κάποιον: τον εαυτό μας. 

     Και προς θεού δεν θέλω να το παίξω άνετη και υπεράνω. Όλοι το κάνουμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Πόσες φορές θέλω να μπουγελώσω το συνομιλιτή μου και αντ'αυτού χαμογελάω γλυκά και το παίζω ευγενική; Πόσες φορές θα ήθελα να πω " σε θέλω" κι αντ' αυτού είπα ή έκανα πως δεν με νοιάζει; Και στο τέλος όλοι φίλοι και όλα καλά. Βρε καλά λέει η Εβίνα "Σουηδία γίναμε"!!

Φιλιά στα μούτρα!! 

Μάτια, χέρια, μπούτια, μυαλά,

καρδιές και χαμόγελα ανοιχτά!!

 Καλημέρα και καλή τύχη!!